Kraamkost oftewel blessurekost

Zaterdagavond, Zus 1 en Zus 2 staan tegenover elkaar. Het is de laatste volleybalwedsdtrijd van het seizoen. Ze zien het zitten. De kustploeg leidt met 2-0. In de derde set keren de kansen tot Zus 1 en de libero tegen elkaar knallen. Krak, seizoen over en out. Zus 1 wordt per ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Met spoed worden de botjes in de pols aan elkaar gezet. Zes weken loopt ze gegipst rond.  Niet meteen handig met twee kleine kinderen, een fulltime job en nog een engagement hier en daar.

En daarom ben ik op zoek naar overheerlijke kraamkost-receptjes, overheerlijke gerechten (zonder champignons) die het cliché van spaghettisaus en vol-au-vent overstijgen. Bij deze een warme oproep om al jouw succesrecepten die een avontuurtje in de diepvries met pit overleven hier te posten. Eeuwige dank.

Tot gauw.

Veel liefs.

GewoonElke

NB De match werd door de kustploeg gewonnen. De kinderen vinden het volstrekt oneerlijk (sorry Zus 2), maar zij zijn van oordeel dat wie moet lijden toch minstens een beloning verdient.

Bruxelles ma Belle

Zoals wel vaker de laatste tijd wandelde ik vandaag door Brussel. De stad die door zowat half Vlaanderen wordt uitspuugd en door minstens evenveel volk de stempel gevaarlijk krijgt. Steeds weer sta ik versteld van de schoonheid van deze oude stad met haar roemrijke verleden.

De terrasjes barstten uit hun voegen. Overal zaten, lagen en hingen mensen rond. De helft van de wereldtalen streelden mijn oren. Prachtige gewaden, kostuums, vrolijke rokjes in stralende kleuren streelden mijn ogen. Ik rook de heerlijke geuren van overheerlijke gerechten van alle uithoeken van de wereld. Mijn smaakpapillen werden er lyrisch van. Eventjes voelde ik mij op vakantie. 

Het is deze wereldmix, het prachtige culturele erfgoed en dat streepje zon die van Brussel een wereldstad maken. Nu nog in elke hoek van ‘ma belle’ een efforke en die Brusselhaters veranderen zonder meer in Brussel-lovers. 

Tot gauw.

Veel liefs.

GewoonElke

Problem solved

Driewerf hoera!!! Na de komst van de aannemer, den baas en een nieuwe ploeg rioolmannen is het probleem zo goed als opgelost. Morgen komen de definitieve buizen en dan zitten we voor jaren goed. Het leven kan schoon zijn …. Brede smile….

Shit happens #2

Zaterdagochtend. Geen voetbal, geen ballet, geen turnles. De ideale rustochtend. In theorie dan toch. We hebben tussen 8 u en 8 u 30 een afspraak met de rioleringsmaatschappij. Braafjes laat ik de wekker om 8 u zijn werk doen. Pas na een herinneringstelefoontje arriveert de eerste rioleringsman. Hij komt het probleem ‘waarnemen’. Een gezin met zes zonder afvoer vindt hij not done.

Dik anderhalf uur later komt een cola light-look-a-like met in zijn kielzog de baas en de man met de rat. Drie uur lang verkennen ze de rioolstraatjes onder onze straat. De camera ontdekt vreemde holtes die hen helaas niet naar onze afvoertak leiden. De rat wordt in alle mogelijke gaatjes geduwd. De dompelpomp leegt onze evacuatiekamer geregeld. Het water wordt in een groen goedje omgetoverd. Helaas… ons afvoerwater blijft stoïcijns op zijn plaats. Bij een wanhoopspoging duwen ze de rat met huid en haar zo ver ze kunnen tot die blijft steken. Er zit niets anders op dan de rubberen slang door te zagen, de boel op te kuisen en te vertrekken. De baas belooft dat de urgentieploeg de volgende ochtend tegen een uur of 7 komt. Die zullen de straat openbreken en het probleem vinden. Er is hoop.

Na het avondeten sleep ik alle vuile bekers, borden, potten en pannen naar een lieve buurvrouw waar we alles kunnen afwassen of in de vaatwas steken. Daarna vertrek ik met de kinderen naar Zus 1. Opgelucht spoelen we daar de wc door, springen met z’n allen in de douche, wassen onze handen als het ons uitkomt …. Heerlijk.

Diezelfde avond nog belt de baas om te melden dat ze maandag komen. Het weer ziet er goed uit. Zondagavond krijgen we hetzelfde telefoontje. De urgentieploeg komt dinsdag. Het zal toch niet teveel regenen en er staat nog geen water in ons huis …

Het komt goed … Nog één keer slapen. Ondertussen blijft het behelpen. Gelukkige wonen er fijne mensen in de buurt.

Tot gauw.

Veel liefs

GewoonElke

 

Shit happens #1

Vrijdagochtend. Ik lig nog wat te suffen in mijn bed. Het warme lijfje van de jongste nestelt zich tegen me aan. De andere meisjes sluipen naar beneden. Ik hoor Ketnet-geluidjes. De zoon wint voor de laatste keer de slaapmarathon. Een ideale laatste vakantie-ochtend. Tot …

Mama, de wc beneden is vies!!!

Ik raad hen aan om de wc boven te gebruiken. Niet meteen het beste plan, zo blijkt. Ergens zit een grote verstopping. Na een uur of twee klussen-voor-beginners niveau 2 hou ik ermee op. De loodgieter zal het moeten oplossen. 

Drie uur later dan voorzien arriveert mijn reddende engel. Daar ga ik vanuit. Helaas, zijn reddingsoperatie haalt niets uit. Het echte probleem situeert zich onder het voetpad of onder de straat. De rioleringsmaatschappij wordt gebeld. Met de belofte dat ze de volgende ochtend tegen een uur of 8 voor onze deur zullen staan, gaan we slapen.

Het begin van een calvarietocht….

Hoe die verdergaat, vertel ik na een verkwikkende nachtrust! 

Tot morgen.

Veel liefs.

GewoonElke

40 dagen bloggen – de balans

Hoewel de 40 dagen bloggen nog niet helemaal voorbij zijn, maak ik nu al ‘de afrekening’. Het belooft een druk paasweekend te worden. Dus wellicht schiet het bloggen er een beetje bij in.

In totaal schreef ik 43 berichten (inclusief dit bericht). Niet slecht zou ik denken. Ondanks het feit dat ik het bijzonder leuk vond, hou ik dit tempo niet vol. Ik ben eraan begonnen voor een eindige periode.
Het vinden van onderwerpen was nooit een probleem. Kathleen (van de Verbeelding), de moeder van dit project, had voor haar ‘kuikentjes’ een lijst met ideeën doorgestuurd. Daar heb ik slechts zelden uitgepuurd. Wat niet wil zeggen dat het werk van Kathleen verloren is. De volgende maanden kan ik er ideetjes uithalen.
De blogberichten werden door een schare trouwe fans gelezen. Heel fijn om de reacties te lezen en de statistieken te zien stijgen.
De familieberichten met een tikkeltje drama werden het liefst gelezen. De iets ernstigere berichten over o.a. de economische groei werden vakkundig genegeerd. De weekberichtjes werden massaler gelezen dan de weekendberichten. Mijn lezers houden duidelijk van rustige, offline-weekends. Gelijk hebben jullie!!

Vanaf nu wordt het hier weer wat stiller. Het laatste trimester start over drie dagen. De vakantie is bijna voorbij. Vanaf dan gaat iedereen ten huize GewoonElke naar school. Ook ons kleintje zet de grote stap. De examenperiode komt eraan, zowel op het werk als aan de VUB. Stof genoeg om over te schrijven, alleen wordt de tijd wat schaarser.

Hoe het ook zij, ik vond het geweldig om hier elke dag te komen schrijven. Wie weet, doe ik dat nog wel eens.

Tot gauw.

Veel liefs.

GewoonElke

Voor mijn eigen gemak?

Geregeld doe ik een Collect&Go. Vanachter mijn computer bestel ik mijn boodschappen. De volgende dag al kan ik alles aan het afhaalpunt ophalen. Ik betaal hiervoor € 5,50  extra. Al win ik die terug door het vermijden van impulskopen. Al moet ik toegeven dat Jef Colruyt toch zijn best doet om mij te verleiden met interessante online-deals.

Dinsdag plaatste ik nog snel mijn bestelling voor donderdag. Na drie dagen zee kon ik de boodschappen oppikken en zouden wij weer voor een tiental dagen verder kunnen. Dat was het plan. Het invoeren van mijn bestelling was pas definitief na een uur of vijf. Om de haverklap werd ik gestoord. Niet meteen een probleem. De app onthoudt wat ik wil. Alleen is dit niet bevorderlijk voor het concentratievermogen. Zo bestelde ik 1 kg limoenen in plaats van die ene limoen die ik voor mijn kippengerecht met verse munt nodig heb. Nu zit ik met 13 limoenen. FB, uw vriend, helpt mij bij het bedenken van manieren om het hele boeltje weg te werken voor het verrottingsproces start.

Een ezel … de rest ken je wel… Helaas, is dit niet de eerste keer. Ooit zat ik met 6 x 6 stukken zeep, 4 kg hespenworst, een bulk aan wc-rollen … En nog heb ik mijn lesje niet geleerd. De volgende keer misschien beter wachten tot die vier heerlijk liggen te slapen, de deurbel uitschakelen, de telefoon van de haak nemen en de tv uitzetten voor ik mijn boodschappenbestelling plaats …

Tot morgen.

Veel liefs.

GewoonElke

Waanzinnige boomhut

Oftewel de vele verdiepingen van een waanzinnige boomhut. Het is een nieuwe boekenreeks waar kinderen gek op zijn. Zelfs moeilijkere lezers vinden er hun weg in. In het Fort van Napoleon in Oostende hebben ze dit goed begrepen. Ze hebben er een expositie voor het jonge volkje uitgewerkt. Een ideale plaats om een winderige vakantiedag door te brengen.

De jongste bleef in het huis van oma met Zus 1 en het kakkernest van de familie uitzieken. De voorlaatste mocht het speelplein met een van die coole metekinderen, Zus 2 en de Oma onveilig maken. De twee oudsten kregen de privilege om samen met mama de waanzinnige boomhut te verkennen.

Het was even wachten voor we binnen konden. De vriendelijk meneer aan de kassa kon het alleen niet bolwerken. Pas laat kwam een jongedame bijspringen. De twee koningskinderen gedroegen zich voorbeeldig. Een mens zou hen van verregaande perfectie verdenken.

De tentoonstelling was opgebouwd rond de verschillende boeken. Bij elk boek kregen ze een opdracht. Er kwam heel wat fantasie aan te pas. Op de benedenverdieping wachtte een actiever parcours. Het geheel zat goed ineen al kon het hier en daar wat spectaculairder. Het bleef bij momenten wat braaf. Jammer dat ze het dak met het prachtige uitzicht niet meenamen in het boomhuttenverhaal. De kinderen genoten, al was het zeker bij de start van de expo een drukke bedoening.

Na de inspanning kwam de ontspanning. Ze kozen elk een waanzinnig boek. Uitwaaien aan de zee hoorde er ook nog bij. Dat mag je behoorlijk letterlijk nemen. De wind was erg aanwezig deze middag. Gelukkig is het huis van oma op een kippeneindje van de zee. Uitgeput vleiden de twee zich in de zetel om te verdwijnen op een van de verdiepingen van de waanzinnige boomhut.

Tot morgen.

Veel liefs.

GewoonElke

Wachten …

Wachten … ik heb er een bloedhekel aan. Geduld is een gave waarmee ik niet gezegend ben. Als ik iets in mijn hoofd krijg, dan moet het meteen gebeuren. De scherpe kantjes zijn er afgesleten. Ik heb geleerd dat het soms zinvol is om een beetje geduld te hebben. Maar toch …

Deze week was er nog eens een wachtdagje. Het zit zo; een tweetal weken geleden knalde de man tegen een voorligger die bruusk remde. De voorbumper was een beetje veel gekreukeld. Opgelucht over onze omnium bij onze goede verzekeraar kunnen we onze auto netjes laten herstellen. Dit betekent dat we onze auto voor even moeten missen. Tijdens een schoolweek is dit geen ramp. Alleen voor de voetbalzoon moet er dan een alternatief gezocht worden. Een vakantieweek is een ander paar mouwen. Ik hou ervan om met de kinderen op de gort te gaan. Vorige week hingen we enkele dagen rond in Gent. Deze week vieren we enkele dagen vakantie in Oostende. Om al die spullen naar het andere eind van ons land te brengen is een auto nog net ze handig.

De vervangwagen kolt eraan. Over onze garagist hebben we geen klagen. Hij levert uitstekend werk. Ik heb er dan ook alle vertrouwen in dat onze auto over een dag of 10 gloednieuw voor onze deur zal staan blinken. Alleen is zijn opvatting van tijd niet meteen de mijne. Op dat vlak komt hij uitstekend overeen met de man. De afspraak is dat de auto tegen 15 u de onze is. Pas om 15 u 59 arriveert het vehikel. De zoon is dan al enthousiast aan het rond stuiteren. Het vooruitzicht van een andere auto ziet hij wel zitten. Een porsche, een audi, een BMW, … zo ziet de vervangauto er in zijn dromen uit. Helaas, het is een ouder model van KIA.

‘Mama, dit is de lelijkste auto waarin ik ooit gezeten heb.’

Tja …

Tot morgen.

Veel liefs.

GewoonElke

Het centrum van ons huis

Al zolang ik me herinner, droom ik van een grote keukentafel met heel veel volk rond. Het moet zo’n lang, rechthoekig gevaarte worden met daarrond kleurrijke stoelen. Op die stoelen zitten mijn vier kinderen (toen waren het nog vier jongens) en een man aangevuld met vrienden van alle slag. Hoe meer kleur, hoe beter.
Na een heerlijke maaltijd (in mijn dromen ben ik een keukenprinses die haar hand niet omdraait voor een degelijke maaltijd in het groot) blijft iedereen plakken om gezellig te keuvelen over het weer, om de slappe lach te krijgen bij wat gekke onzin, om te discussiëren over de wereldpolitiek, de nieuwste milieumaatregelen, om samen te dromen over een fijne, warme wereld.

De keukentafel is er ondertussen gekomen. De vier kinderen zijn aanwezig, al zijn het drie meisjes en één jongen. De man is er in het weekend. Af en toe zit er al eens een extra kind aan tafel. De gesprekken beperken zich voorlopig nog tot de huis-tuin-keuken-school-mijn dorp dingen. Al komt er geregeld een ernstige vraag over hoe de wereld nu precies in elkaar zit. Er wordt gelachen en soms ook gehuild. Er worden plannen gesmeed. Heel af toe wordt er ook eens kattenkwaad uitgehaald. Het gaat de goede weg op.

Onze tafel is echt het centrum van ons huis aangezien iedereen er minstens drie keer per dag gaat aanzitten. Om jullie een idee te geven van hoe die er door de dag uitziet, maakte ik enkele fotootjes met in de hoofdrol onze keukentafel. Zie en geniet..

09 u 00 – ontbijt – fruit met chocomelk

12 u 00 – voorbereiding voor het middageten.

12 u 30 – onze derde meid is druk bezig met haar taakje; het leegmaken van de vaatwas – de schoenen van de oudste dochter zijn verdwaald

13 u 00 – middageten – zilveren aardappelen met wortels, maïs, gedroogde uitjes, eitjes en  een mini-beetje worstjes

15 u 00 – Thee met boeken

20 u 30 – Opgeruimde tafel klaar voor morgenochtend. De verloren gelopen appel mag blijven 😉

 

Tot morgen.

Veel liefs.

GewoonElke