TE

September is zo goed als voorbij. Oef … Het was een maandje met te veel TE’s. Te veel werk, te veel feestjes, te veel chaos, te weinig slaap, te weinig ademruimte … Een maand om zo snel mogelijk in de diepste krochten van het brein te laten verdwijnen.

Oktober belooft al net zo TE te zijn. Er moet dus dringend iets veranderen. Bij deze pak ik al mijn courage en begin aan een betere planning/organisatie van de maand:

• het healthy-food-plan wordt opnieuw geactiveerd. Alle snoepdozen en chipszakken die in huis werden gehaald voor de feestjes zijn zo goed als leeg. De voorraad havermout is op peil. Een lading granola is sinds donderdagavond hapklaar. Het nieuwe boek ‘Honger’ van Mme ZsaZsa is besteld via bol.com. Het komt goed, ik voel het.
• het hou-je-huisnet-en-proper-plan krijgt een extra boost. Mijn nieuwe poetsvrouw (de vorige verhuisde) komt ELKE week i.p.v. om de veertien dagen. Een extra stimulans om de kinderen en de man (als die al aanwezig is) in opruimmodus te manoeuvreren.
• het neem-wat-tijdvoor-jezelf-plan is in progress. Al staan nu al leuke uitjes gepland zoals een theaterstuk en een trouwfeest. Nu nog wat andere activiteiten zonder kids sprokkelen en onze strenge babysit boeken en ook dit komt goed.

Het werk, het voetbal van de zoon, de dansles van de meisjes blijven op het programma staan. Ik moet nog wat oefenen om daar de zen-beleving in te vinden. Het na-schoolse werk in combinatie met vier ‘poeslieve’ kinderen en een afwezig man is geen piece of cake. Drie keer per week uitrijden om de gepassioneerde sjotter op tijd op de training krijgen, is heavy zonder back-up. Gelukkig wordt hij al twee van de drie keer thuisgebracht door een voetbalgenootje. Om dit getjool enigszins te compenseren voorzag ik mezelf met wat cadeautjes. En voor één keer waren het geen nieuwe boeken (waar ik dan toch geen voor heb om ze te lezen).

Dit gezegd zijnde ruim ik mijn rommel op, zet ik een heerlijk kopje thee en duik ik eindelijk na 30 leesloze dagen met een boek mijn bed in.

Slaapwel.

Veel liefs.

GewoonElke

Reddingsboei uit het moeras van 5/7de alleenstaande moeder

Kom maar af!

Gebruik onze auto maar.

Weet je, mocht het nodig zijn dan kan je de kinderen even bij ons achterlaten. Zo kan je snel wat boodschappen doen.

Ik breng hem wel thuis.

O ja, ik heb nog wat kleren die voor de onze te klein zijn. Ik breng die even binnen.

Hier, nog wat soep. Dat geeft wat warmte.

Ik wissel jouw toezicht wel met die van mij.

Bel straks eens!

…

Ze zijn met oneindig veel. Kleine zinnen met zoveel warmte. Zonder heb was ik al lang verzopen in het moeras van de 5/7de alleenstaande moeder.

Dank voor dat beetje zuurstof in drukke tijden.

Tot gauw.

Veel liefs

GewoonElke

Dat het weer een spannende dag werd…

De man vertrok dit weekend na amper een dagje thuis naar Afrika. Eventjes lekker uithijgen na die eerste schoolweek was er niet bij. De geplande activiteiten werden door een extra spannend programma vervangen. Daar zorgde onze blikken doos op vier wielen voor. Al doe ik het vehikel met deze bijzonder denigrerende bewoording oneer aan. Hoe het ook zij, het ding liet ons vandaag zonder blikken of blozen in de steek door zonder aanwijsbare reden het noorden te verliezen. Net voor we parkeerden, vergastte/vergaste onze Opel ons op een spektakel met rookpluim en al. Met lichte paniek in mijn stem sommeerde ik mijn drie bloedjes van kinderen (nummer 4 was zich geweldig aan het amuseren in de Chiro-modder) de auto te verlaten en tegen de muur te gaan staan. Voor één keer volgden ze het verzoek zonder meer op.

Toen de ergste rook om het hoofd was verdwenen (I know – flauwe woordspeling) lag onder de auto een grote plas water. Als een echte pro opende ik de ‘capot’ om te moeten vaststellen dat mijn vat met koelvloeistof leeg was. Verder dan de parkeerplaats waar ik ternauwernood gearriveerd was, zou ik niet meer geraken. De assistance werd er bijgeroepen. De auto werd comateus verklaard en mocht voor reanimatie weggesleept worden. We werden netjes thuis afgeleverd, net als het Chiro-meisje.

Morgen begint de week alvast met heen-en-geweer-geloop en gebel om de auto opnieuw rijklaar te krijgen. Het voetbalgerij rond krijgen dat wordt nog een ander paar mouwen. Voor ik daaraan begin, hoop ik alvast op een verkwikkende nacht. Dat zetelhangen zal ik moeten uitstellen tot volgende week.

Tot gauw.

Veel liefs

GewoonElke

Overlevingsstrategie om de koude winterdagen te overleven

Grijs, grijzer, grijst … de lucht speelt vol overtuiging de alternatieve  versie van Fifty Shades of Grey. Toch voel ik dat de lente eraan komt. De dagen lengen, de temperatuur doet een poging om voorbij de 10 graden te geraken. Af en toe breekt de zon door de wolken.  Het einde van de donkere wintertijd is in zicht …
Koude, korte, donkere winterdagen zijn de hel. Om deze te overleven heb mijn eigen overlevingsstrategie ontwikkeld die ik hieronder met je deel.

• Neem een gloeiend heet bad in een oververhitte badkamer. Zet wat kaarsje op de badrand, zorg voor een warm drankje en een kleine ‘sneukeling’. Ontzeg de kinderen, de man, de poes en de hond de toegang tot jouw mini-spa. Geniet.
• Nestel je onder een dekentje in het favoriete hoekje in jouw zetel. Bekijk een hartverwarmend filmpje. Indien extra lichaamswarmte gewenst is, kies dan een musical zoals Annie waardoor de huisgenoten zich bij voorkeur dicht tegen je aan nestelen.
• Nestel je onder een dekentje in het favoriete hoekje in jouw zetel. Lees boek in het gezelschap van een café latte.
• Drink een warme chocolademelk of een kopje thee nadat je de natte kleren (aja, zelfs in de winter ga je met de fiets naar school. Dat klein beetje daglicht moet je optimaal benutten) van je lijf hebt gestroopt.
• Ga op de verwarming zitten. Gebruik indien nodig een kussentje. Verbrande billen zijn net een beetje te veel van het goede bij het zoeken naar wat extra warmte tijdens die koude winterdagen.
• Kies als het enigszins kan voor een huis met heel veel natuurlijke lichtinval. Ik ben ongelooflijk blij dat ons huis sinds het masterplan verbouw-eens-een -huis zoveel ramen heeft. Ik word instant blij van het licht.
• Zet die plaat op waarvan jij zo vrolijk wordt. Zing luidkeels mee. Waag je aan een danspasje. Wees gerust niemand kijkt. Iedereen zit gezellig voor het knetterende haardvuur en zal zeker niet door het raampje kijken om te zien wat jij allemaal uitspookt.
• Last but not least… Omring je met positive vibes. Zeur niet over het grijze weer, maar kijk naar het zonnestraaltje dat door de wolken piept. Zie dat het glas halfvol is en niet halfleeg. Zoek die mensen op die je blij maken.

Voor je het weet, is de lente daar. Gooi je die ramen weer open. Komt het zonlicht binnen en heeft een mens weer zin om heel veel te lachen….

En nu maar hopen dat die zon ook vandaag vanachter het grijze gordijn komt piepen.

Tot morgen.

Veel liefs.

Elke

Even ademen!

Het feestgedruis van het nieuwe jaar is achter de rug. De solden lopen op hun laatste benen. Mijn eigenste examentijd is definitief voorbij. Tijd om opgelucht adem te halen … dat dacht ik toch.

Niet dus. Keihard moet er gewerkt worden. Het feit dat de man en ik vorige week een weekendje ‘congé’ pakten en zonder de kinderen naar Londen trokken, zit er ook wel voor iets tussen. Maar toch … Het lijkt drukker dan ooit. En voor één keer vind ik het niet zo erg. De batterijen zijn voldoende opgeladen om er weer tegenaan te gaan.  Dat weekendje Londen was de energieboost die we nodig hadden.

Alle muizenissen waaiden uit het hoofd. Er was tijd voor een echt gesprek. Zo eentje zonder dat  één of ander kind nog snel iets moet vragen. Zonder dat die eeuwige smartphone zichzelf belangrijker acht dan onze conversaties. Zonder dat er nog vlug een lesvoorbereiding of een geweldige ingeving over de weliswaar belangrijke mensenrechten in de wereld zijn/haar plaats opeist.

We flaneerden langs de Thames, vergaapten ons aan de prachtige kunstwerken in The British Museum, aten ons buikje rond bij de Britse Italiaan en zijn Turkse evenknie, shopten in Oxfordstreet. We waren getuige van wel 1000den geëngageerde Britten die een liefdevolle boodschap de wereld instuurden, we wandelden langs Buckingham Palace. We slenterden door ChinaTown en gingen op de thee bij de lieve, coole neven van de man. Het werd een weekend om nooit te vergeten.

Hoewel Londen niet mijn favoriete Europese hoofdstad is, gaan we deze zomer terug. Maar dit keer nemen we de kinderen mee.

Pompen of verzuipen

Als moeder van vier is het hier soms behoorlijk heavy. Zeker als de man (zoals nu het geval is) er niet is. Het zorgt voor heel wat extra stress. En na elke periode vind ik het geweldig dat ik het toch maar weer overleefd heb. Veel keuze is er trouwens niet. Het is pompen of verzuipen. En laat ons eerlijk zijn; verzuipen is geen optie.

Tijdens de week valt het meestal reuze mee (hmmm). Er is het vaste stramien van werk-school-crèche. Na de werkdag wordt er gehuiswerkt, gekookt, gedoucht, voorgelezen om de kinderen daarna vakkundig in bed te zwieren. De oudste zoon leest ondertussen zelf en vindt de weg naar zijn bed iets moeilijker dan de meisjes.
De vijf zintuigen draaien ondertussen overuren. Je hebt bij voorkeur vier paar ogen die zich op de meest onmogelijke plaatsen bevinden. Gegarandeerd zit het kleintje met haar vingertjes in de pot warme soep als je net even niet kijkt. De grotere kinderen kennen de weg naar de koekjes blindelings. Ze sluipen als volleerde krijgers door het huis en vieren hun overwinning smikkelend en smakkelend op een bij voorkeur afgelegen plaats.
Hierbij helpen niet alleen die ogen. Ook het hebben van een extra paar oren is mooi meegenomen. Diezelfde oren zijn maar beter getraind in het simultaan beluisteren van de school- en andere verhalen. Het is verbazingwekkend hoeveel je met een klein beetje concentratie uit de verschillende verhalen kunt onthouden. De kids op hun beurt vinden je algauw supermama omdat je echt wel naar twee verhalen tegelijkertijd kan luisteren.
Het ruiken, voelen en proeven verdwijnt bij deze een beetje naar de achtergrond. Toch ben ik ervan overtuigd dat hun onzichtbare bijdrage tot de avondspits erger kan voorkomen.
Als ze dan eindelijk in hun bed liggen te snurken begint de opruim- en voorbereidingsactiviteit voor de volgende dag. Uiteraard helpen ze hier opruimen. Zonet nog werd het takensysteem nieuw leven ingeblazen. Stofzuigen, vaatwas legen en waterdragen zijn de voorlopige prioriteiten. Er blijft helaas nog genoeg over om zelf te doen.
Uitgeteld in de zetel ploffen hoort niet tot mijn dagelijkse ritueel. Eens alles en iedereen op zijn plaats zit of ligt, ga ik vaak nog even achter de computer zitten om nog wat voor school te werken.
Het weekend-ritme is zo mogelijk nog helser. De kinderen sjotten, turnen, dansen, zwemmen, chiroën. Ik weet het wel. Dat doe je vooral jezelf aan. Maar aangezien ik dit alles zelf zo leuk vond als kind en tiener wil ik mijn kindertjes dat plezier gunnen.

Om maar te zeggen dat een huishouden met vier kinderen draaiende houden zonder man geen sinecure is. En dan komt nu ongetwijfeld de vraag of het met de man wel zoveel eenvoudiger is …?

Nog een fijne zondagavond en voor straks een fantastische werkweek.

Veel liefs.
Tot gauw.

GewoonElke

Over de wereld vandaag

Chance, mama!

Dat zei de zoon maandagavond. Mama was die dag thuisgebleven. De schoolpoorten in Brussel bleven die dag dicht. Geen leerling verscheen op het appél. Overmacht.

Jammer, mama!

Dat zei de zoon dinsdagochtend. Mama zou die dag thuisblijven. De schoolpoorten bleven opnieuw dicht. De leerlingen zouden niet komen. Te gevaarlijk.

Hoe leg je uit aan een zoon van 7 dat de wereld op 10 km van zijn veilige, warme thuis te gevaarlijk is. Dat een paar gekken zichzelf laten ontploffen en mensen doodschieten in naam van een God. God is toch liefde, God is toch goed, God is toch barmhartig. Dat leert de zoon toch op school.

Morgen gaan de deuren van de school opnieuw open. De leerlingen in mijn klas zijn ouder dan de zoon van 7. Ook zij zitten ongetwijfeld met dezelfde bedenkingen. Chance dat ze twee daagjes extra mochten thuisblijven. Jammer dat het te gevaarlijk was. De uitleg dat stoute meneren in de stad verstoppertje spelen en dat de politie ze probeert te vinden, zal het bij hen wellicht niet doen …