Een bijzonder geschenk

Deze week bedacht ik mezelf met een bijzonder geschenk. Een boek.

Nou nou, ik hoor het mijn huisgenoten al denken. Een boek, zo bijzonder is dit voor onze mater familias echt niet. Het huis puilt uit met geschriften. Overal. In elke hoek van het huis (behalve in de kelder en op de zolder) zijn boeken te vinden. In alle formaten. Grote, kleine, dikke, dunne, met tekeningen, zonder tekeningen, hardcover, pockets….

Het nieuwe boek is bijzonder bijzonder. Het bestaat uit allemaal korte verhalen. Soms niet langer dan 1 zin. Er zit een soort van ritme in. En in de boekhandel vind je het bij de poëziebundels.

Straks krijgt het bijzondere boek een ereplaats naast haar zusje. Dat kocht ik nog niet zolang geleden. Telkens ik daarin lees, word ik teruggekatapulteerd naar de lente van 2004. Toen zat ik thuis met een kapotte knie. Ik maakte plannen om naar New York te vliegen en overwoog een carrièreswitch. Op woensdagavond verdween ik in het Vossenhol, de voormalige theaterzaal van Malpertuus. Daar oefende ik voor de plechtige jury voorstelling ergens in mei. Het was mijn laatste voordrachtjaar. En de gedichten en prozatekst waren mij na wat sleutelen op het lijf geschreven. Het meest sprekende stuk heette ‘De idioot op het dak.’ De idioot had het moeilijk met het loslaten van wat voorbij was en klom dan maar op het dak om alsnog bij de voormalige geliefde te arriveren.Tjitske Jansen had het geschreven.

Nu zoveel jaar later verscheen op 9 maart haar nieuwe bundel. Zes jaar had ze erover gedaan om die te publiceren. Ze stond in de krant en ik hoorde ze in de boekenpodcast van De Groene Amsterdammer. Dit kon geen toeval zijn.

Het bijzondere boek overnacht sinds kort op mijn zwaarbeladen miniboekentafeltje naast mijn bed. Elke avond lees ik een stukje voor aan mezelf. En over enkele dagen neem ik er nog eens het zusje bij om te genieten van zoveel mooie woorden op een stukje papier.

Ping …

Elke avond net voor het slapengaan krijgt de jongste van ons huishouden een verhaaltje. Ze kiest een boekje uit de stapels boeken die overal in haar kamer te vinden zijn. Ze nestelt zich tegen de verteller aan. En dan begint het spektakel.

Na elke bladzijde tekst krijgt ze een klein elleboogstootje. Dan zegt ze ping en draaien we het blaadje om. Heel soms is de ‘pinger’ één van de zussen en in heel uitzonderlijke gevallen doet grote broer ook mee.

Op het einde van elk verhaaltje komt telkens hetzelfde rijmpje: ‘En dan komt er een varkentje met een lange snuit en die zegt het verhaaltje is uit; snuit; snuit!!’

En dan … dan mag ze op het rode knopje duwen. Want elke avond opnieuw filmen we ons verhaaltje voor de neefjes en de nichtjes. Zo zeggen we elke avond opnieuw slaapwel aan die lieverds in Gent en Oostende die we nu irl even niet mogen zien.

Slaap zacht!

GewoonElke

Leerkracht in coronatijden

Het is net geen 11 uur ‘s avonds als de Belgische regering beslist om in navolging van onze Franse zuiderburen de lessen op te schorten voor minstens 3 weken. Mijn wereld staat op z’n kop. Nog één dag mogen we samen met onze leerlingen en collega’s op één schoolcampus doorbrengen. Daarna zullen we elkaar wekenlang niet zien.

 

Mijn hersenen draaien overuren. Hoe gaan we dat in hemelsnaam geregeld krijgen?  Hoe kunnen we ervoor zorgen dat ‘onze’ kinderen verder kunnen leren? Weten we wel wie een internetverbiinding heeft? Heeft iedereen wel een plek waar hij/zij kan werken? En dan hebben we het nog niet eens over de psychologische impact van dit virus.

Tijdens het weekend wordt keihard gewerkt. Online lessen, zelfstudiebundels … worden in elkaar gebokst. Zowat iedereen is druk in de weer om ervoor te zorgen dat onze leerlingen zich minstens een uur of 36 niet zullen vervelen tijdens de eerste week van de lockdown light.

Op maandag volgt een soort van vergadering om de violen gelijk te stemmen. We staan met z’n allen op één meter van elkaar op de speelplaats. De frisse lucht doet deugd. Daarna gaat ieder haar/zijn eigen weg. Terug naar zijn/haar thuis om daar de leerlingen online te volgen, te ondersteunen, te …

Eén week later groeit het besef dat structuur belangrijk is, dat biedt houvast. Hier en daar beginnen wat lichtjes te branden dat het de volgende week met een beetje minder ook wel zal gaan. Er is geen man over boord als een taak te laat in de uploadzone verschijnt. Net zo min dat één hoofdstuk per week ipv de gebruikelijke drie ook oké is. Onze taak verschuift van de nadruk op het bereiken van zo veel mogelijk leerwinst naar het zorgen voor onze leerlingen. Via smartmail, of in de onlineklas is het minstens even belangrijk om even te praten over het nu echt met hen gaat. Of het wel lukt nu ze met z’n allen thuis moeten blijven.

Ook dat is leerkracht zijn in coronatijden.

Volwassen gemis

Straks wordt het broeierig heet.

Net als toen.

Die 22ste juni van het jaar 2001.

Mijn eerste jaar als werkmens zat erop. Het beloofde een mooie zomer te worden. De tent om naar Italië te vertrekken stond al klaar. Het laatste examen was afgelegd. De wasmachine zoomde.

In een rotvaart raasden wij naar Roeselare om net te laat te arriveren voor zijn laatste ademtocht.

Die 22ste juni van het jaar 2001.

We zaten in het koele salonnetje. Ieder met een rode balpen in de aanslag om die laatste punten te tellen. Twee kamers verder lag hij die er niet meer was.

Die 22ste juni van het jaar 2001.

Het leven van de man die net geen 22 jaar mijn papa was, hield op. Voor altijd.

Wachten op het schoolplein

Daar zit ik dan op het schoolplein. Te wachten op de bus. In de zon op een bankje.

Onze jongste mocht vandaag op schoolreis. Naar het in mijn hoofd verre Pairi Daiza. Eigenlijk is het gewoon achter de hoek.

Ik vang flarden van gesprekken op. Geniet van de zon en de relatieve rust. Een kort gestolen momentje in de avondrush. Want de bus is te laat.

Heerlijk toch. Die extra minuutjes ‘wacht’-TIJD op een schoolplein in de zon.

Veel liefs.

GewoonElke

Versie 4.0

Wat ondertussen al een eeuwigheid lijkt, is in werkelijkheid nog maar 10 dagen geleden. Toch kijk ik er alweer met heel veel heimwee en verlangen op terug. Wie me kent, weet dat ik het hierover het veelgeprezen Zussenweekend heb. 4.0 was er weer eentje om duimen en vingers van af te likken.

Voor wie onbekend is met het concept volgt hier een beknopte uitleg: drie zussen met een drukke baan, kinderen en een man die smachten, dromen … naar/van een weekendje ZEN. Onze vaste ingrediënten zijn; slaap, lekker eten, een wijntje, rust, bijkletsen, een beetje shoppen, veel lachen en een soort van activiteit. Na 2 à 3 dagen keren we huiswaarts met iets wat op een opgeladen batterij lijkt.

Zussenweekend 4.0 voldeed volledig aan bovenstaande beschrijving.

Slapen … in het wondermooie Lille, ergens in een zakenappartement bovenop de Carrefour. Te bereiken met de rechtstreekse trein vanuit Gent-Sint-Pieters met een ideale tussenstop in Kortrijk en nog een paar kleine dorpjes.

Lekker eten … maakten we de eerste dag zelf en vonden we de tweede dag in La Fossetta, een plaatselijk Italiaans restaurant met een bijzonder praatgrage kok die een boontje had pour les belges.

Wijntjes … vonden we overal.  Les Frères Pinard hebben er ons hart gestolen. Een heerlijke Beaujolais met bijpassende kazen geserveerd door de allercharmantste (kaas/wijn)b(r)oer … meer moet dat niet zijn.

Rust… je kan je niet voorstellen hoe heerlijk het is om niet om de vijf woorden het woord mama te horen. Of hoe verfrissend het douchen is zonder nieuwsgierig kinderkopje om de hoek. Al moet ik eerlijk toegeven dat toch in minstens 40% van onze gesprekken de kinderen of de man opdoken ….

Bijkletsen … bij een wijntje, een koppie thee; tijdens een wandeling over ons leven vertellen; ideeën uitwisselen, bezorgdheden bespreken, ons hart luchten. Dat doet deugd. Heel even was het weer zoals vroeger toen we nog met z’n allen onder één dak woonden.

Een beetje shoppen … wij zijn geen shoppers. Maar een klein cadeautje voor onszelf (en onze kroost) laten we niet graag liggen. Dit keer lieten we ons helemaal gaan in de apotheek. Zonnecrème, dagcrème, douche-olie … dat is in Frankrijk zoveel goedkoper dan bij ons.

Veel lachen … want zoals het cliché ons laat weten, is dit bijzonder goed voor onze gezondheid. Het werkt bevrijdend en geeft zo’n verzadigd, gelukkig gevoel. Meer van dat !!!!

Een soort van activiteit … op ons lui gat zitten, mag zeker. Alleen willen we ook wel iets gezien hebben. In Rijsel schuimden we de oude stad af (prachtig!!!!), wandelden we naar en rond de citadel en bezochten we zelfs de zoo. 17 km stapten we. Wie had dat gedacht.

We zijn alvast aan het plannen voor onze jubileum-editie. Alle suggesties zijn bij deze van harte welkom.

Tot gauw.

GewoonElke

 

Niets is eeuwig

Niets is eeuwig; ook niet de machtige, prachtige, adembenemende … kathedraal in het hartje van Parijs. Haar zijn is amper in woorden te vangen.

Gruwelijke oorlogen en revoluties volgden elkaar in sneltempo op. Clerus, adel en boeren ontving ze met open armen. Keizers koningen en republikeinen wisselden elkaars af. Parijs vervelde tot een wereldstad met een gerenommeerd verleden. De Notre Dame behield haar cool en overzag de lichtstad.

Tot vandaag, de dag waarop een zee van vlammen haar eeuwige bestaan op de helling plaatst.

Bloedend hart

Onze kinderen zijn prachtexemplaren. Ze stralen leven uit, zijn enthousiast en worden net zo goed ongelooflijk boos. Ze bruisen van energie, zijn nieuwsgierig en interesseren zich voor de meest uiteenlopende zaken. Net zo goed veranderen ze hun kamer in een mum van tijd in een slagveld waarmee ze menig slordigheidscompeteties zouden winnen.  De ene springt zonder morren uit zijn bed, de ander heeft geheel volgens moeders genen een paar kwartieren nodig om wakker te worden. Tekenen, knippen, plakken, chillen, fortnite spelen, dansen met de liedjes van ‘yoetjoep’ ;-), Ketnet- en andere series bingewatchen als de kans zich voordoet (wat relatief zelden is). Zich te goed doen aan een zak chips, hun mond volproppen met m&m’s, zeuren over die gezonde spruitjes, de halve pot choco op hun boterham smeren, cola drinken op feestjes terwijl dit eigenlijk niet mag. Met vuile modderschoenen na een heerlijk buitenspelnamiddag het huis binnenstorm. Gezellig knuffelen in de zetel; nog vijf minuutjes en dan gaan we echt slapen ….

Heel herkenbaar, toch?

Waarom dan vinden anderen het nodig om dit allemaal van tafel te vegen en de kinderen te herleiden tot hun huidkleur? Waarom toch?

Veel liefs.

GewoonElke

 

Uit het leven gegrepen …

Dinsdagavond. We eten pannenkoeken (een traditie op carnavalsavond). De kinderen bedenken de meest uiteenlopende challenges voor de komende 40 dagen. Uiteindelijk wordt het volgende lijstje bijna unaniem aangenomen:

• geen ruzie met de zussen;
• een nette kamer (eyeroll);
• niet zo snel boos zijn;
• minder huilen;
• geen spelletjes op de telefoon spelen.

Kind 3 zal haar challenge de volgende dag al bijsturen …

Woensdagavond. Het is donker. Een licht regengordijn kleurt de horizon. De trein raast voorbij. En ik loop rustig naar onze huis. Spotify in mijn oren. En eventjes lijkt het of ik weer 20 jaar jonger ben. De wereld ligt aan mijn voeten. Ik kan nog alle kanten uit. Dat eventjes duurde wel geteld 10 minuten. Het waren de beste 10 minuten van de dag. Tot ik ons warme huis binnenstap en ik de kinderstemmetjes vanuit hun bed opgelucht hoor kwetteren  dat mama terug thuis is.

Donderdag in de vooravond. Vanop mijn coworking space (een zolderkamer in Gent – soms ben ik echt hip ;-)) zit ik dit bericht te schrijven. Deze middag werkte ik in het aangename gezelschap van mijn zus. De kinderen amuseerden zich te pletter bij nonkel J. Al kreeg zijn coolheid bij de oudste zoon klappen. Het euvel  werd nog net op tijd min of meer in ere hersteld door de aanwezigheid van spotify op zijn telefoon.

En zo kabbelt de krokusvakantie in een ijltempo voorbij …

Veel liefs.

GewoonElke

Een beetje meer happy

Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden dat ik hier nog kwam schrijven. Soms is er wel de goesting om te schrijven, alleen ontbreken dan vaak de middelen als zijnde een pc, pen en papier of gewoon tijd. Heel soms zit ik voor de pc of is er pen en papier in de buurt en blijkt ook de factor tijd in het schrijfvoordeel, alleen ontbreekt dan de goesting. Om maar te zeggen dat de ideale combinatie van pc, pen en papier, tijd en goesting te vaak niet samen voor komt.

Toch zijn dat allemaal maar flauwe excuses. Tijd kan je maken als je het echt belangrijk vindt. Een pen en papier is in een leraren/onderzoekers-huishouden altijd wel ergens te vinden. En ook de pc bevindt zich vaker wel dan niet in de buurt. Om maar te zeggen dat andere zaken prioritair zijn. Wat dan wel? Awel dat (in willekeurige volgorde):

• boeken lezen (ik heb er dit jaar alweer 11 doorgejaagd);
• zetelhangen en filmpje kijken (sinds kort heb ik een nieuwe compagnon, de zoon);
• heel vaak gewoon werken voor school (ja, dat moet ook wel eens gebeuren);
• shoppen met de meisjes/jongen (mijn budget kan wel een boost gebruiken. Blijken ze alle vier gezegend met een uitstekend shoptalent);
• opruimen (OMG, wat kunnen die kinderen rommel maken. En eerlijkheidshalve moet ik er ook nog aan toevoegen dat de Man ook hier over ongeziene kunde beschikt);
• een theetje/koffietje/wijntje drinken ergens in de stad;
• bellen/facetimen … (familiale en andere contacten zijn bijzonder belangrijk);
• studeren (sinds februari ben ik er nog eens aan begonnen. Er zijn zoveel interessante zaken waarover ik nog veel te weinig weet);
• …

Als ik dan iets geschreven heb, ben ik vaak niet tevreden en post ik het dan maar niet. Deze post is eigenlijk ook niet helemaal wat het zou moeten zijn. Het mist wat vinnigheid, is zelfs een beetje saai. Toch stuur ik hem de wijde wereld in. Om mezelf er attent op te maken dat al dat geschrijf wel deugd doet. En als hier en daar dan ook nog een medemens dit een beetje fijn vindt, dan zijn we al met minstens twee een beetje meer happy dan daarstraks.

Veel liefs.

GewoonElke