Het witte doek spreekt nog steeds tot de verbeelding. Ook onze schoolgaande kinderen vinden een ‘cinema’-bezoek een belevenis van formaat. Deze activiteit staat ongeveer even hoog in de ranglijst als een bezoek aan het magische Plopsaland (slechts één van onze kinderen bezocht de voormalige Meli al – een beetje ander jeugdsentiment).
Vorige week verkondigde ons derde meisje met een blik vol leedvermaak dat zij met haar meter naar Plopsaland zou gaan. Het geel-ogige monster dat jaloezie heet, werd snel de kop ingedrukt. Terwijl zij rondjes op een of andere carrousel zou draaien , kunnen de andere kinderen (behalve de jongste) zich laten onderdompelen in een ‘andere’ wereld.
Zo gezegd zo gedaan. Eens de jongste in dromenland vertoeft, laten we haar achter in de handen van een vaardige babysit. De twee oudste zijn dolgelukkig met een fijne namiddag in het vooruitzicht. Gewapend met een zak popcorn en een beker Sprite (voor één keer mag het allemaal) laten we onze in de zachte zetels van de Kinepolis zakken. We zijn helemaal klaar voor het verhaal van ‘De Grote Vriendelijke Reus’.
Ondanks het toch wel spannend begin genieten we met z’n drieën van een ‘vriendelijke’ film. De GVR kijkt met zijn zachte ogen de wijde wereld in. Sophie, het mensbaksel, heeft al even sprekende ogen. De twee samen vormen een heerlijk duo waar wederzijds respect en liefde vanaf straalt. Dat de GVR een dromenvanger is, vinden de kinderen wonderlijk. Ze vragen zich oprecht af of hij hen lieve, mooie dromen kan brengen. De wereld die Roald Dahl bedacht en Steven Spielberg op het witte doek vertaalde, is een sublieme fantasiewereld. Het wordt nooit echt eng en uiteindelijk loopt alles af zoals onze kinderen het graag hebben.
De GVR is een lieve, zachte film. Het is de ideale prent voor ons meisje dat zich soms helemaal verliest aan haar eigen fantastische wereld en voor onze stoere jongen met zijn kleine hartje.
Tot gauw!
Veel liefs!
GewoonElke
gewoonelke 