Een beetje meer happy

Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden dat ik hier nog kwam schrijven. Soms is er wel de goesting om te schrijven, alleen ontbreken dan vaak de middelen als zijnde een pc, pen en papier of gewoon tijd. Heel soms zit ik voor de pc of is er pen en papier in de buurt en blijkt ook de factor tijd in het schrijfvoordeel, alleen ontbreekt dan de goesting. Om maar te zeggen dat de ideale combinatie van pc, pen en papier, tijd en goesting te vaak niet samen voor komt.

Toch zijn dat allemaal maar flauwe excuses. Tijd kan je maken als je het echt belangrijk vindt. Een pen en papier is in een leraren/onderzoekers-huishouden altijd wel ergens te vinden. En ook de pc bevindt zich vaker wel dan niet in de buurt. Om maar te zeggen dat andere zaken prioritair zijn. Wat dan wel? Awel dat (in willekeurige volgorde):

• boeken lezen (ik heb er dit jaar alweer 11 doorgejaagd);
• zetelhangen en filmpje kijken (sinds kort heb ik een nieuwe compagnon, de zoon);
• heel vaak gewoon werken voor school (ja, dat moet ook wel eens gebeuren);
• shoppen met de meisjes/jongen (mijn budget kan wel een boost gebruiken. Blijken ze alle vier gezegend met een uitstekend shoptalent);
• opruimen (OMG, wat kunnen die kinderen rommel maken. En eerlijkheidshalve moet ik er ook nog aan toevoegen dat de Man ook hier over ongeziene kunde beschikt);
• een theetje/koffietje/wijntje drinken ergens in de stad;
• bellen/facetimen … (familiale en andere contacten zijn bijzonder belangrijk);
• studeren (sinds februari ben ik er nog eens aan begonnen. Er zijn zoveel interessante zaken waarover ik nog veel te weinig weet);
• …

Als ik dan iets geschreven heb, ben ik vaak niet tevreden en post ik het dan maar niet. Deze post is eigenlijk ook niet helemaal wat het zou moeten zijn. Het mist wat vinnigheid, is zelfs een beetje saai. Toch stuur ik hem de wijde wereld in. Om mezelf er attent op te maken dat al dat geschrijf wel deugd doet. En als hier en daar dan ook nog een medemens dit een beetje fijn vindt, dan zijn we al met minstens twee een beetje meer happy dan daarstraks.

Veel liefs.

GewoonElke

Perfect #3 uitstelgedrag

Het plan voor deze week is de lang uitgestelde klusjes eindelijk aan te pakken. Uitstekend plan … ware het niet dat hier vier snotters rondhuppelen die meesters zijn in dwarsliggen bij het uitvoeren van standaardklussen. De specialekes daar doen ze dan wel weer graag aan mee. Gemakkelijk zou het niet worden.
Eigenlijk had ik maar een vooropgestelde klus: die verduisteringsgordijnen die nu toch al een half jaar onder ons bed liggen eindelijk eens ophangen. Andere klusjes waren mooi meegenomen.
Je raadt het al. Dat ene klusje gebeurde net niet. Toch was het een bijzonder vruchtbare week. Alle vakantiespullen en al het beddengoed werden gewassen en geplooid. Het meeste daarvan ligt zelfs al in de juiste kast. De laatste keukenspullen vonden hun weg in mijn spiksplinternieuwe keuken. En de kamer van ons chiromeisje kreeg een likje verf. Al raakte dit klusje net niet af wegens verftekort. Dat lossen we morgen wel op. Bij dat laatste klusje kreeg ik de 'gewaardeerde' hulp van mijn twee oudste thuisblijvers.
Is mijn klusjes-week geslaagd?
Min of meer. Die verduisteringsgordijnen blijven duidelijk 'min'. De rest was 'meer'.
Volgende week die ik gewoon verder…

Tot gauw

Veel liefs

GewoonElke

Perfect #2 – badass/yoga

Net als vorige week liet ik me inspireren door de Blogchallenge van Miss Pixie . Deze week stond yoga op het programma. Het is een zen-sport die me al even fascineert. In die mate dat ik nog voor de challenge van plan was om elke dag wat rust-minuten in mijn leven in te bouwen. Zoals je wel kan denken was het er nog altijd niet van gekomen.
Mijn lieve zussen wisten van mijn yoga-fascinatie. Voor mijn 11de 27ste verjaardag (ik lijd aan een soort Peter Pan-syndroom waardoor ik nooit ouder dan 27 word 😉😂) kreeg ik het boek ‘Yoga met Evy‘.
Mijn yoga-succes van deze week bestond uit het lezen van dit boek. Het is een eerste idee van hoe de yoga-wereld denkt en beweegt. Het is eenvoudig, een helder. Wat voor een leek (zoals ik) absoluut noodzakelijk is.
Ik ben er nog niet aan begonnen aangezien ik me sinds 11 juli vol enthousiasme op de Badasstraining van Tielke’s Training heb gesmeten. Elke dag (met om de drie dagen rust) volg ik nauwgezet het gekregen trainingsschema. De afwisselende oefeningen, de ondersteunende Facebookgroep en het enthousiasme van de Zussen en de Madre slepen me door die vreselijke burpees-sessies en jumping Jack-moments. (Mocht je zin hebben om mee te doen – follow the link).
Is challenge 2 geslaagd?? Ik vind van wel.

Tot gauw

Veel liefs

GewoonElke

Perfect #1 – minimaliseren

Miss Pixie organiseert deze zomer een heuse blogchallenge. Aangezien ik miss Pixie cool vind en een challenge zo nu en doen geen kwaad kan, besloot ik mee te doen. 8 weken lang wordt er elke week een nieuwe challenge de wereld ingestuurd. Je bent vrij om die al dan niet in te vullen en om al dan niet streng te zijn voor jezelf. Niet onoverkomelijk, dacht ik. Alleen vergat ik eventjes dat ik ondanks die 8 weken vakantie niet meteen over een zee van oningevulde tijd beschik. Beloofd is beloofd, dus ben ik van plan om er iets van te maken.

De eerste challenge was een minimaliserende week voor jezelf organiseren. Op dag 1 moest er een iets uit, op dag 2 twee spullen en zo verder. Deze overigens uitstekende opdracht viel min of meer in het water door ‘onze honeymoon’, waar ik later in de vakantie meer over vertel. Min of meer duidt eigenlijk op het feit dat ik in juni ondanks alle drukte in een sneltreinvaart door ons huis ben geracet om overtallige spullen naar het containerpark, de kringloop of de kleerkasten van de Zussen te verhuizen. Zussen, de bak met kleren komt eraan 😂.

Bij deze besluit ik dat challenge 1 geslaagd is. Alleen over het tijdstip van de uitvoering ervan kan/mag gediscussieerd worden!!

Well done!

Tot gauw

Veel liefs

GewoonElke

De lezer

To blog or not to blog

Ruim twee jaar geleden zocht ik iets voor mezelf. Die me-time moest flexibel zijn. Vier kinderen en een uithuizige man zijn de beste ingrediënten om af te haken. Een wekelijkse afspraak nakomen is bijgevolg een gigantische klus en in de context van ons gezin moeilijk realiseerbaar zonder dat daar een prijskaartje (als zijnde veel babysitters) aan vast hangt. Uiteindelijk besliste ik om mijn schrijfvaardigheden bij te schaven. De beste remedie om beter te worden is door het veel te doen. Schrijven is bovendien een activiteit (wat klinkt dit vreemd) die je overal kan doen. Zolang je pen en papier of een geschikt toestel bij de hand hebt, kan je zoveel schrijven als je wil.

Het schrijven (eigenlijk het levendig houden van deze blog) gebeurt op onregelmatige basis. Pogingen om structuur en regelmaat in de verhalen te brengen strandden door gebrek aan tijd. Toch bleef/blijf ik schrijven.

Af en toe overvalt me wel eens de vraag of ik wel wil doorgaan. Zijn de verhalen boeiend genoeg? Vertel ik niet te veel? Moet ik verder blijven bloggen of zou ik beter blowen, zoals de spellingscorrector voorstelt telkens ik het woord bloggen op dit scherm wil laten verschijnen.

Bovendien ben ik leerkracht. En op de een of andere dag ontdekt er wel een leerling dat die van geschiedenis een blog heeft. Die nieuwsgierige zielen schuimen daarna de berichten af naar interessante weetjes. Mijn leerlingen weten ondertussen dat ik geen fan ben van Trump. Mijn ideeën over de eeuwige strijd tussen Israëli’s en Palestijnen zijn genoegzaam bekend. Het belang aan het geven van degelijke argumenten zorgt bij hen geregeld voor diepe wanhoop. Dit alles is relevant voor mijn uitermate boeiende 😉 lessen. Het samenstellen van een weekmenu of het stikken van ‘trouwkleren’ voor de meisjes of mijn fietsavonturen zijn minder belangrijk.

To blog or not to blog?

Mijn leerlingen zijn oud en wijs genoeg om te begrijpen dat niets menselijk de leraar vreemd is. Zolang ik het leuk vind, blijf ik verder schrijven.

Tot morgen.

Veel liefs.

GewoonElke

En rust !

Vrijdagavond, 21 u 50. De kinderen liggen in bed, de man bevindt zich ergens tussen Parijs en Brussel. En ik … ik zit alleen met mezelf en mijn computer in de zetel onder een dekentje. Op de achtergrond klinkt de muziek van een lukraak uitgekozen film.

Ik hou van de drukte in ons huis. Toch ben ik opgelucht dat avonden als deze bestaan. Die me-time heb ik nodig om de batterijen op te laden. Om te kunnen ademen. Deze momenten zijn goud waard.

Het dragen van een gezin gecombineerd met buitenshuis werken, een plaatsje vinden in onze maatschappij en jezelf kunnen blijven is een zware klus. Het is onmogelijk om op alle terreinen dezelfde hoge standaard te behouden. Om het leefbaar te houden heb ik mezelf geleerd dat perfectie van een ander universum is. Dit betekent geenszins dat ik er de kantjes vanaf loop. Het wil zeggen dat was plooien i.p.v. strijken oké is. De kinderen krijgen kleine verantwoordelijkheden zoals voetbalzakken klaarmaken, eten in hun lunchzak steken, hun eigen kleren klaarleggen. Dat ze hierbij af en toe de mist ingaan, is niet meer dan logisch. Maar dat is oké, zo worden ze groot. De boel de boel laten om te relaxen bij de plaatselijke Femma is oké. Het regelen van een babysit voor een avondje uit. Het mag. Een toets niet dezelfde dag, maar drie dagen later verbeteren is nog steeds op tijd. Een e-mail pas na drie dagen beantwoorden is geen misdaad tegen de menselijkheid enz. Ik heb geleerd dat er voor elk probleem een oplossing is. Dat daar soms een en ander aan schort is oké. Perfectie is zoals je weet niet van deze wereld.

Daarnaast programmeer ik mé-time. Een weekendje uitrusten bij de zus, een echt tussenweekend organiseren, een avondje theater met een vriendin, een etentje met de man, een vergadering met de ouderraad, … of gewoon een avondje in de zetel. Elke avond probeer ik één hoofdstuk uit een boek te lezen. (Wie wil weten wat ik lees, kan me vinden op goodreads.) En ik schrijf mijn vertelseltjes op deze blog. Al die dingen geven mij het gevoel dat ik leef. Het is de zuurstof van mijn dagelijks bestaan. Het zijn die kleine dingetjes die ervoor zorgen dat ik meestal met veel graagte dit gezin kan dragen in combinatie met buitenshuis werken en ook nog een plaatsje voor mezelf in deze maatschappij kan vinden.

Voor de komende tijd zal het een uitdaging zijn om me-time te plannen zodat mijn draagkracht groot genoeg blijft. Mijn mini-projectje van 40 dagen bloggen is alvast een goed begin.

Tot morgen.

Veel liefs.

GewoonElke.

Pauze – break – rust

De aangekondigde brief aan de bib, het 40-dagen-zonder-vlees-experiment 2.0, de moestuin in opbouw, de verhalen over mijn fantastische vier … laten even op zich wachten. De onderbroken nachten, het uithuizig zijn van de man en het drukke leven met vier kinderen eisen zijn tol. Een of ander zandmannetje strooide zijn zakje leeg waardoor een immens vermoeidheidsgevoel mij overviel. Vanaf vandaag tot 10 april neem ik mijn blog-vakantie op. Met een emmertje slaap, wat druppeltjes zon en een doosje extra vitamientjes behoor ik binnenkort weer tot de ‘wakkere’ mens.

Tot gauw!

GewoonElke

Eén jaar !!!

Eén jaar geleden was ik op zoek naar mijn passie. Snel daarna zag deze blog het levenslicht.

Sinds het eerste bericht verschijnen geregeld berichten op deze blog. 81 vertelseltjes over het leven zoals het is, bedenkingen, dromen …

Ik ben van plan om toch nog even te blijven schrijven. Toch zolang ik het leuk blijf vinden.   De volgende maanden probeer ik rond een paar kernthema’s te schrijven. Dat daarbij mijn kinderen, fietsen naar het werk, boeken, organiseren en mijn toekomstige moestuin centraal staan zal je wellicht niet verbazen.

Potten zal ik met deze blog niet breken. Wereldschokkende verhalen liggen net zomin in het verschiet. Het schrijven in mijn moedertaal, het schaven aan de zinnetjes, het oefenen in het formuleren van het alledaagse zijn voor mij voldoende. De glimlach die af en toe op de gezichten van mijn lezers verschijnt, de fijne reacties en de oplichtende sterretjes van waardering zijn hartverwarmend.

Bij deze, dank je wel, lieve lezer, om hier af en toe eens te passeren.

Nog veel leesplezier!!!

Tot gauw!

GewoonElke