Aftellen

Het nieuwe schooljaar zit in de pijplijn. De voorbereidingen worden in een hogere versnelling afgewerkt. Het valt niet langer te negeren dat over een dikke 10 dagen 2017-2018 definitief uit de startblokken schiet. Boeken worden vanonder het stof gehaald. De pc staat opnieuw prominent op de tafel.

Terwijl ik dit schrijf, denk ik met enige weemoed aan dat vorige schooljaar. Onze laatstejaars waren coole gasten. Niet allemaal, en sommige bezorgden me grijze haren. Maar ze hadden iets vertrouwds, die zesde jaars. Ik zal ze zowaar missen op 1 september. Ongetwijfeld komen er nieuwe coole gasten in de plaats. En zal het aandeel grijze-haren-gecreëerd-door-leerlingen stijgen Het blijft weer spannend. Meestal duurt het eventjes om dat ‘thuis’-gevoel in de soms overvolle drukke klas terug te vinden. Tot het zover is, schaaf ik bestaande cursussen bij, fabriceer ik nieuwe en probeer ik dit huishouden helemaal schoolklaar te krijgen. Nog elf keer slapen … Spannend!!!

Tot gauw

Veel liefs

GewoonElke

La douce France

Onze papa die had een grote voorliefde voor Duitsland. Hij had het steeds over hun gemoedelijkheid, hun efficiëntie. Hij hield van de Duitse Autobahn en de verschrikkelijke hoempamuziek. Hun wouden, riviertjes, natuur… hij raakte er niet over uitgepraat.

Ik deelde deze liefde helemaal niet. De charme van het woud ontging me. De Duitse taal vond ik verschrikkelijk klinken. Als tiener droomde ik van een coole vakantie in het land van de Franken.

Het waren de boeken van Thea Beckman die mij overtuigden. In haar trilogie over de 100-jarige oorlog beschrijft ze in het eerste boek Geef me de ruimte hoe Marije wegvlucht uit het drukke Vlaanderen en haar toevlucht zoekt in het prachtige Frankrijk. Ook in de twee andere delen lees je over het wonderschone land. Alleen een ijskoningin blijft hiervoor immuun.

Na 16 lange jaren vond papa het eindelijk oké om la douce France te bezoeken. Dat was mijn laatste reis met het gezin. Het jaar daarna werd ik gered door mijn babysitfamilie, want ook in Frankrijk zijn er afgelegen boerderijen en kilometerslange wandelpaden in uitgestrekte wouden. Mijn geloof in de schoonheid van Frankrijk bleef overeind. En nu ik zelf kinderen heb, neem ik ze me naar dit wonderschone land. En elke keer ik de grens overrijd, voel ik die schoonheid en denk ik terug aan het verhaal van Marije uit Brugge.

Veel liefs

Tot gauw

GewoonElke

Perfect #6 – lezen

De perfect-blogchallenge van Miss Pixie had deze week de coolste, gemakkelijkste, meest relaxerende challenge: 15 minuten lezen per dag. De enige voorwaarde was dat het geen sociale media was. Tijdschriften, fictie, non-fictie behoorden tot de mogelijkheden. Aangezien de #nooitnietlezen op mijn lijf geschreven is, was dit de challenge. Het grootste obstakel in deze is tijd vinden. Niet eenvoudig met vier monstertjes in de buurt…
Overdag halveerde het aantal kinderen dankzij een fabelastisch danskamp. De oudste en de jongste bleven gezellig thuis. Door een platte band, versleten remblokjes en de verderzetting van de klusjes ( ik heb duidelijk de smaak te pakken) kwam er van lezen niets in huis. Tot ik op een avond Ken Follett in handen kreeg. Waw… ik werd gebeten door zijn heldere, aanstekelijke stijl. Zonder kinderen zou ik het boek pas na de laatste pagina opzij leggen. Het kostte me een kleine week om het eerste deel van de century-trilogie uit te lezen. Het tweede en derde deel zijn gereserveerd. Als je mij de komende week niet vindt, dan zit ik in een hoekje met een boekje.

Bij deze, de lees-challenge is geslaagd!!!

Tot gauw

Veel liefs

GewoonElke