Jump for energy

Mijn werkdagen zijn gevuld met het onderwijzen (en opvoeden) van de jeugd van tegenwoordig. Geregeld heb ik zin om de een of andere leerling achter het spreekwoordelijke behang te plakken of aan de hoogst vindbare kapstok te hangen. Huiswerk maken, studeren voor een toets, zwijgen tijdens de les, ernstig werken … het is niet alle leerlingen gegeven. Uiteraard zorgt dit voor de nodige frustraties.

En toch … het blijft de moeite om elke dag opnieuw je bed uit te komen om dat jonge volkje kennis te laten maken met het verleden, de schone en minder schone kunsten en nog zoveel meer.

Eén keer per jaar is er zelfs sprake van een echte topweek. En dan heb ik het helemaal niet over een week vakantie. Nee, helemaal niet. De traditie wil dat wij één keer per jaar een geïntegreerde werkweek oftewel een GWP organiseren. Dat kan van alles zijn. Er zijn leerlingen die naar de zee trekken, andere bevinden zich in de Ardennen, nog andere maken één van onze buurlanden (on)veilig ;-), maar het grootste deel krijgt een thuis-GWP voorgesteld. Dat betekent geenszins dat de leerlingen gezellig mogen thuisblijven. Elke dag wordt ingevuld met zinvolle, interessante vakoverschrijdende activiteiten.

Dit jaar mag ik met de 5des op schok. Gisteren (maandag) vlogen we even over en weer naar Bolivia. Een rollenspel later stonden we klimaatbewuster op de koude stoep van Oxfam. Vandaag mochten we jumpen in JumpXL. Dat jonge volkje sprong zich te pletter en wij zagen dat het goed was en deden gezellig mee. Aangezien onze standplaats het hoofdstedelijke gewest is, konden wij net zo gemakkelijk nog even langslopen in Bozar. Morgen bezoeken we de redactie van een krant. Donderdag trekken we naar Leuven voor ’t Radiohuis en museumM en vrijdag stellen we met z’n allen een brunch met dessertenbuffet samen. Het geheel luisteren we op met een documentaire over faire trade.

Het zijn stuk voor stuk activiteiten die meer dan de moeite waard zijn. En zelfs voor de minder aantrekkelijke programmapunten krijgen we onze leerlingen mee. Dat zorgt voor de broodnodige energie. De batterijen zijn weer voor eventjes opgeladen.  We kunnen er weer voor tegenaan.

Soms, heel soms, heb ik de beste job van de wereld 😉

Tot gauw.

Veel liefs.

GewoonElke

Aftellen

Het nieuwe schooljaar zit in de pijplijn. De voorbereidingen worden in een hogere versnelling afgewerkt. Het valt niet langer te negeren dat over een dikke 10 dagen 2017-2018 definitief uit de startblokken schiet. Boeken worden vanonder het stof gehaald. De pc staat opnieuw prominent op de tafel.

Terwijl ik dit schrijf, denk ik met enige weemoed aan dat vorige schooljaar. Onze laatstejaars waren coole gasten. Niet allemaal, en sommige bezorgden me grijze haren. Maar ze hadden iets vertrouwds, die zesde jaars. Ik zal ze zowaar missen op 1 september. Ongetwijfeld komen er nieuwe coole gasten in de plaats. En zal het aandeel grijze-haren-gecreëerd-door-leerlingen stijgen Het blijft weer spannend. Meestal duurt het eventjes om dat ‘thuis’-gevoel in de soms overvolle drukke klas terug te vinden. Tot het zover is, schaaf ik bestaande cursussen bij, fabriceer ik nieuwe en probeer ik dit huishouden helemaal schoolklaar te krijgen. Nog elf keer slapen … Spannend!!!

Tot gauw

Veel liefs

GewoonElke

Inspirerend

Elk jaar organiseren wij (leerkrachten) GWP’s. Dit zijn geïntegreerde werkweken. De moderne mens zou het over een projectweek hebben. In de regel zijn dit fijne weken waarin wij met onze leerlingen eens out of the box werken. Workshops, stadsbezoeken, buitenlandse reizen, samen koken, samen schilderen … passeren de revue.

Dit jaar hebben we het bijzonder goed getroffen met het weer, maar ook met onze leerlingen. Het is een enthousiaste bende die zich volledig smijt voor de georganiseerde activiteiten. Hoewel deze weken best wel vermoeiend zijn. Voor diegene die niet in het onderwijs staan … op uitstap gaan met een bende adolescenten is geen dagtripje of vakantieweekje. Die extra verantwoordelijkheid als in komen ze straks op tijd naar school, is iedereen van de metro, zit iedereen op de juiste wagon, lopen we wel in het goede deel van de stad, vinden ze de activiteiten voldoende boeiend … is niet te onderschatten. Tegelijkertijd geeft een geslaagde dag een extra boost. Het zijn de kersen op de taart die het de moeite waard maken om ons elke dag opnieuw volledig te geven voor dat jonge volkje.

Vandaag leerden onze leerlingen mij echte Marokkaanse theevolgens de regels van de kunst  zetten. Tijdens ons namiddagprogramma over globalisering, duurzaamheid, gelijke rechten, eerlijk werken (georganiseerd door Oxfam) voelde ik het vuur waarmee ze nadachten over een betere toekomst. Hun inspirerend enthousiasme maakte er een onvergetelijke GWP-dag van. Op zo’n dagen kan je alleen maar content zijn met de job die je hebt.

Tot gauw.

Veel liefs.

GewoonElke

De geëngageerde ouder

Zeven jaar geleden beslisten wij een huis te kopen. Ons oog viel op een rijhuis in een dorp aan de rand van Brussel. We kenden er niemand. Net als elke andere ‘allochtoon’ moest ik mijn plek in het onbekende vinden. Gelukkig sprak/spreek ik de plaatselijke talen. In Brussel en omstreken is het handig om naast het Nederlands de taal van Voltaire te begrijpen en te spreken. Dankzij het smoelenboek leerde ik via via  een coole lady kennen. Ze werd mijn eerste vriendin in het voor mij ‘vreemde’ dorp.

Na een dik jaar in dat nieuwe dorp mocht de oudste zoon naar school. De ideale gelegenheid om mensen te leren kennen. Aan de schoolpoort viel dat wat tegen. Mijn kennis van het Nederlands en Frans waren helaas niet altijd toereikend om met alle andere ouders te converseren.

Om het integratieproces te versnellen besloot ik lid te worden van de ouderraad. Zes jaar later ben ik nog steeds lid van diezelfde ouderraad. Met vallen en opstaan proberen we ouders zo ver te krijgen dat ze zich willen engageren voor de school. Uiteindelijk is dit in het voordeel van onze kinderen.

Ik kan uiteraard alleen maar voor mezelf spreken. Maar die ouderraad heeft met toch al heel wat opgeleverd. Ik leerde andere ouders kennen, ook diegene die zich om wat voor reden niet voor de ouderraad kunnen/willen engageren, spreken me aan. De talendrempel wordt lager. De angst voor die onbekende blanke dame met al haar kinderen is verdwenen. Dankzij de ouderraad zie ik nog beter hoeveel energie en tijd de juffen in onze kinderen steken. Want ook zij willen het beste voor hen. Last but not least, zo’n engagement geeft voldoening. Het geeft dat tikkeltje meer zout aan het leven.

Dus andere ouder, als je tijd en zin hebt, kijk eens wat daar allemaal gebeurt op de school van jouw kinderen. Wie weet, zoeken ze wel iemand om een steentje bij te dragen.

Tot morgen.

Veel liefs.

GewooneElke

Een ‘normale’ werkmens

Meer dan 16 jaar staat op mijn onderwijsteller. Ondertussen gaf ik zowat alle vakken die binnen mijn mogelijkheden liggen. Ik passeerde in alle onderwijsvormen en graden. Alleen het BuSO en deeltijds onderwijs staan nog niet op mijn palmares.

Ik doe dit met hart en ziel. En ja, de ene dag gaat het al wat beter dan de andere. De ochtendspits eindigt soms in een bijna bloedbad waardoor mijn humeur onder nul zakt, de leerlingen hebben niet altijd zoveel zin, ik stap al eens met het verkeerde been uit bed. Ondanks al deze downs zijn er gelukkig ook ups. Anders hou je deze job niet vol.

Dat deze onderwijsjob dringend opnieuw de juiste waardering verdient, is duidelijk. Al te vaak ligt de focus op de vakanties en de 20,21 of 22 (of 29 uur voor de praktijkleerkrachten). Meestal vind ik dit niet zo erg dat mensen daarover zeuren. Het is immers waar dat ik elke vakantie thuis ben. Dit scheelt in de opvangkosten. Al kan ik je verzekeren dat de grote vakantie ook ten huize GewoonElke lang kan duren. Zeker als de man weer eens op één of andere missie is.

Ondanks het vertrouwen dat mensen in leerkrachten hebben (althans volgens de statistieken), loopt het fout als het op waardering aankomt. Om het allemaal een beetje te verduidelijken hertaal ik mijn job naar het uurrooster van de ‘gewone’ (normale 😉 ) mens. Zie hier de 38 uren opdracht van een leerkracht (3de graad):

• lesgeven : 16 uur en 40 minuten
• toezicht + studie (beschikbaarheid): 2 uur en 30 minuten
• kopiëren: 50 minuten
• lesvoorbereidingen: 11 uur
• verbeteringen: 5 uur
• overleg met collega’s: 1 uur
• leerlingenadministratie (aanwezigheden, aanvullen dossiers): 2 uur

Dit betekent dat een gewone werkweek 39 uur telt. 18 uur daarvan worden als telewerk uitgevoerd. De overige 21 uur presenteren we op school.
Daarnaast zijn er nog klassenraden, personeelsvergaderingen, nascholingen, educatieve uitstappen, projectweken … Uiteraard zijn dit geen wekelijkse verplichtingen. De exacte berekening hiervan zal voor een volgende keer zijn. Toch is nu al duidelijk dat een leerkrachtenjob meer dan 38 uur/per week telt. De overuren worden verplicht tijdens de vakanties opgenomen.

Dan ga ik nu nog wat werken aan de lessen van volgende week.

Nog een fijne zondag.

Veel liefs.

GewoonElke

1, 2, 3 … go !!!

Zo startte het schooljaar. Met een rotvaart schoot het uit zijn startblokken. En het was een goede start.

De kleinste gaat nog eventjes naar de crèche om haar babbelwater verstaanbaarder te laten  vloeien en haar klim-skills nog wat straffer te maken. Ze vindt het er nog steeds leuk. Slechts de twee eerste dagen waren er enkele traantjes te bespeuren. Eerder om moeders hart te beroeren dan echt verdriet om een nieuwe dag op een andere plaats dan thuis.

Onze tweede zit dit jaar al in de tweede kleuterklas. Ik haalde toch even opgelucht adem toen ik hoorde bij welke juf ze zat. Met een van de twee andere juffen heeft ons meisje een liefde-haatverhouding. Het scheelt alvast een slok op de borrel tijdens de avondspits. Vooral in de dipjesperiode kon ons kind na een dagje hard werken in de klas behoorlijk heftig zijn.

De juf van het eerste leerjaar mag dit jaar nog eens eentje van ons ontvangen. Ons oudste meisje leert dit jaar lezen en rekenen. Dat dit een schot in de roos is, moet ik wellicht niet vertellen. Het kind ‘schrijft’ al meer dan twee jaar elke dag in één van haar dagboeken. Ze verslindt boekjes en kan niet wachten tot ze eindelijk de geheime tekens kan ontcijferen.

De zoon start in het 3de leerjaar. Zolang hij op de speelplaats kan sjotten, is hij content. Dat er 28 kinderen in zijn klas zitten bij een gloednieuwe juf deert hem niet. Hij voelt zich thuis op school. En is het niet dat wat telt?

Zijn jullie even goed uit de startblokken geschoten? Of was het toch weer een kleine strijd om iedereen zijn plekje terug te laten vinden?

Veel liefs.

Tot gauw!

GewoonElke

 

 

Over de wereld vandaag

Chance, mama!

Dat zei de zoon maandagavond. Mama was die dag thuisgebleven. De schoolpoorten in Brussel bleven die dag dicht. Geen leerling verscheen op het appél. Overmacht.

Jammer, mama!

Dat zei de zoon dinsdagochtend. Mama zou die dag thuisblijven. De schoolpoorten bleven opnieuw dicht. De leerlingen zouden niet komen. Te gevaarlijk.

Hoe leg je uit aan een zoon van 7 dat de wereld op 10 km van zijn veilige, warme thuis te gevaarlijk is. Dat een paar gekken zichzelf laten ontploffen en mensen doodschieten in naam van een God. God is toch liefde, God is toch goed, God is toch barmhartig. Dat leert de zoon toch op school.

Morgen gaan de deuren van de school opnieuw open. De leerlingen in mijn klas zijn ouder dan de zoon van 7. Ook zij zitten ongetwijfeld met dezelfde bedenkingen. Chance dat ze twee daagjes extra mochten thuisblijven. Jammer dat het te gevaarlijk was. De uitleg dat stoute meneren in de stad verstoppertje spelen en dat de politie ze probeert te vinden, zal het bij hen wellicht niet doen …

Over de stresskoffer

Eigenlijk heet zo’n ding ‘De Verteltas’. Als leesbeest en als vastberaden moeder om de leesmicrobe aan de kinderen door te geven zou ik die tas met open armen moeten ontvangen. Helaas … het tegendeel is waar.

Voor diegene zonder kleuterkinders eventjes kort het concept schetsen:
de juf kiest een boekje. Bij het boekje verzint ze opdrachtjes. Deze zijn bedoeld om de talige interactie tussen ouder en kind te bevorderen. In de tas van dit weekend zit een visspelletje met tien visjes en twee hengeltjes om de fijne motoriek te oefenen en een spelletje om visjes van klein naar groot te ordenen. Terwijl de kleuter de oefening maakt, praat je als ouder met je kind. Er zit ook nog een receptje om samen pannenkoeken te bakken in.

Dit uitstekend idee met pedagogisch verantwoorde spelletjes en een prima taalstimulans is voor mij een ware horror. Het is namelijk de bedoeling dat deze tas op maandagmorgen opnieuw naar school vertrekt zoals die op vrijdagavond bij ons thuis gearriveerd is. Dat betekent dat in het visdoosje opnieuw tien visjes en twee hengeltjes zitten. In het andere spelletjesdoosje moeten 15 kaartjes te vinden zijn. En ga zo maar door.

Je ziet mij al komen. Zo’n visje springt wel eens gewild of ongewild uit zijn bakje en belandt onder of achter de zetel. Die ene kleurplaat die ze mogen kiezen, worden er hier snel drie. Aja, iedereen in het huis mag toch wel een visje kleuren. De bijgeleverde potloodjes lopen wel eens weg.

Minstens drie keer per dag tel ik alles in de tas na. Tel ik alle visjes? Vind ik alle potloodjes? Hoeveel tekeningen moet ik extra kopiëren?

Pure stress vind ik deze leuke verteltassen. Onze kinderen zijn er wild van. Ze mogen deze tas in principe  alleen onder begeleiding openen. En als je weet dat er hier vier kindertjes rondhuppelen of kruipen dan weet je dat de qualitytime met verteltas eerder gelimiteerd is.
Je raadt het dus al. Als mama achter het fornuis staat en papa zijn haren laat kortwieken in Matongé, is er toch wel minstens één kind dat eventjes snel in de koffer kijkt zonder toezicht …

Ik kijk al uit naar het uur waarop deze fantastische toffe vertel – aka stresskoffer het huis weer verlaat.

Over een frisse start

Het is weer voorbij die mooi zomer … Zelfs het weer doet mee. De zonovergoten stranden hebben we al eventjes voor onze eigen tuin met het hobbelige gazon ingeruild. Die laatste week is er zelfs sprake van enige routine dankzij een geweldig kleuterkamp, een super sportkamp en een uitgebreide wenweek in de crèche.

En dan opeens onverwacht snel is het 1 september. Het nieuwe schooljaar opgevrolijkt met enkele nieuwigheden kan van start gaan.

De schoolgerelateerde nieuwigheden:

• onze jongste gaat nog steeds naar de crèche. Alleen zijn het nu geen vijf dagen meer. Op vrijdag mag ze samen met mama aan de schooladministratie werken. Pret verzekerd, net als ‘onthaast’ werken.
• Onze derde in rij zit nog steeds in het groepje van de jongste kleuters. Daar kwam ze vorig jaar na de paasvakantie als oudste van de onthaalklas samen met drie andere kindjes terecht. Ze is nog steeds de ‘ster’ (symbooltje) van de klas. Alleen moet ze vanaf nu op maandag en dinsdag aan een nieuwe juf wennen. Je leest het goed, onze jongste kleuter heeft twee juffen. Hoewel ze nog heel wat moet oefenen met de nieuwe juf vindt ze het stiekem toch een beetje stoer om twee juffen te hebben. Dat is er eentje meer dan de andere schoolgaande kinderen ten huize GewoonElke.
• Onze oudste kleuter is apetrots dat ze volgend jaar naar het 1ste leerjaar mag. Ons meisje is fan van denken op lange termijn. Ze start nu pas in de 3de kleuterklas. De spiksplinternieuwe juf met ervaring op een ander heeft ze al in haar hart gesloten. Zeker sinds de juf op dag 2 met haar gitaar leuke liedjes speelde.
• Onze zoon zit nu al in het 2de leerjaar. Wat gaat dit snel. Hij zit niet bij zijn voorkeursjuf. Toch komt het heel binnenkort allemaal wel goed. Hij en zijn juf worden binnen onafzienbare tijd dikke vrienden. Zeker nu hij boekjes uit de klasbib mag lezen als hij eventjes moet wachten in de klas.
• Mama, ik dus, werkt vanaf nu 80%. Zo houdt ze hopelijk wat meer tijd voor de kinderen over.
• Mama, nog altijd ik, fietst nu naar het werk. Zo rijdt er niet alleen een auto minder, maar worden ook de spieren van diezelfde mama wat sterker, gaat de fysieke conditie erop vooruit en ‘is’ ze niet halfdood na het lopen van het huis tot aan de andere hoek van de straat.
• Voor de man blijft alles bij het oude. Er zijn nog zekerheden in het leven ….

De vrijetijdgerelateerde nieuwigheden:

• Onze oudste kleuter mag naar de dansles. Na een jaar zeuren, kunnen we haar eindelijk inschrijven. De eerste les was een schot in de roos. Samen met haar klasvriendinnetje stond ze te shaken op de klanken van Shakira. Bij het ontwaken op zaterdagochtend was haar eerste vraag wanneer de volgende dansles begon.
• De voetballer is van ploeg veranderd. Dit jaar speelt hij in een helblauw shirt. De rode tenue van de afgelopen twee jaar heeft hij aan de haak gehangen. Hij heeft zich uitstekend in zijn nieuwe ploeg geïntegreerd. Het plezier spat er nog altijd af. En aangezien de trainingen een kwartier langer duren dan vorig jaar kan hij dit jaar nog een half uur meer voetballen per week. Alsof dat niet leuk is.
• Onze jongste springt vanaf volgende week ook het zwembad in. Ze mag de watergewenning van de gezinsbond volgen. Aangezien ze verzot is op zwemmen komt dit helemaal goed. Vanaf nu snorren we dus met drie kinderen naar het plaatselijke zwembad.
• Mama, ik dus, heeft zich dan toch maar een fitnessabonnement aangeschaft. Het doel om twee keer per week wat te sporten staat op de gezinskalender ingepland. Helaas strooien oudercontacten en een meerdaagse uitstap van de man de eerste twee weken al meteen roet in het eten. Alle geluk dat de eerste twee maanden gratis zijn …
• En voor de man, je raadt het al, verandert er niets. Zekerheden heb je nu eenmaal nodig in het leven.