Omdat dromen belangrijk zijn

Dromen zijn belangrijk. Zonder dromen lijkt het leven stil te staan. Hier zijn enkele van mijn dromen (in willekeurige volgorde):

• de kinderen zien opgroeien tot coole, warme, lieve, geëngageerde, gelukkige mensen.
• Op een warme zomeravond op mijn afgewerkte terras bij een heerlijk glas rode wijn (of versgeperst fruitsap met een takje druiven) een spannend, inspirerend boek lezen.
• Ons huis in afgewerkte staat bewonen.
• Debatteren, lachen, dromen samen met de kinderen en hun aanhang aan onze grote keukentafel.
• Overwinteren in Afrika.
• Een bestseller schrijven.
• Mijn boekentuinhuis achteraan in de tuin.
• Iets betekenen voor minstens één iemand op deze planeet.
• Back to basic waarmee ik een leven zonder rush op een aanvaardbaar tempo leven. Een leven waarin er tijd is voor wat echt telt.

Het zijn eerder bescheiden dromen. Meer dan dit is voorlopig niet aan de orde. Mijn leven wordt in beslag genomen door werk en kinderen. Als ze ooit wat groter zijn, is er weer tijd om ‘groot’te dromen. Tot dan oefen ik mezelf in het gelukkig zijn met wie ik ben, met wat ik heb. En geloof me, dit is al een hele klus.

Dus over een jaar of vier als de jongste 6 is dan zal het hier gaan stuiven… Hou je nu al vast aan de takken van de bomen.

Tot dreams.

Veel liefs.

GewoonElke

Heimwee

Als de regen weer eens met bakken uit de hemel valt en de zon onvindbaar blijft, overvalt me wel eens het onwezenlijke gevoel dat wij heimwee noemen. Dan duikt een niet te stuiten verlangen naar een instant verblijf in andere oorden op. Dan droom ik van de allesomvattende warmte van AFRIKA (dit lees je met een zwoele stem).

Drie jaar geleden reisde ik voor het eerst naar het hart van Afrika. Samen met de kinderen vertrok ik naar het onbekende; op bezoek bij hun grootouders, ooms, tantes en heel veel neefjes en nichtjes.
Vrienden die het kunnen weten, vertelden me dat je als een blok voor het continent valt of het intens haat. Je raadt het al … het was liefde op het eerste gezicht!

Ondanks de wat grimmige mannen aan de grenscontrole voelde ik me welkom. De warmte omarmde me en de typische geuren brachten me in hogere sferen. De avond was over de stad gevallen. Zonder de lampen van de handelszaken zou het er pikdonker zijn. Ondanks het avonduur was het er een drukte van jewelste. Overal reden al dan niet bijna uit elkaar vallende voertuigen tegen een hoog tempo op de enige grote boulevard die er met de hulp van de Chinezen was gekomen. Verkeerslichten stonden er om het landschap wat op te leuken. Rood of groen hadden weinig tot geen invloed op de krioelende massa die door de nacht zwermde. Muziek, getoeter van auto’s, getetter en geroep van mensen …. vormden samen een voor mij ongekende kakofonie.

Geen enkele straat heeft een vuilnisbak. De regen valt er ongenadig de zanderige straatjes aan. Op elke hoek van de straat vind je lelijke plastic tuinstoelen. Het toepassen van welke verkeersregel dan ook is onbestaand. De desorganisatie van het openbare leven is hallucinantt. Honger is er ondanks de millenniumdoelstellingen in heel wat gezinnen prominent aanwezig. De lijst met wat fout loopt is eindeloos. Zeker voor een ‘mundele*’ uit het verre Europa.

En toch wil ik zo graag terug. Ik hou van de warmte, de geuren, de geluiden, de ambiance, het glas dat halfvol is i.p.v. halfleeg …

Dus … als de regen weer eens met bakken uit de hemel valt en de zon onvindbaar blijft, overvalt me wel eens het onwezenlijke gevoel dat wij heimwee noemen. Dan duikt een niet te stuiten verlangen naar een instant verblijf in betere oorden op. Dan droom ik van de allesomvattende warmte van AFRIKA (dit lees je met een zwoele stem).

Veel liefs.

Tot gauw.

GewoonElke

• Mundele is het Lingala-woord voor blanke.

Waar ik ‘zen’ van word …

Het is alweer even geleden dat hier nog een lijstje verscheen. Deze onweerachtige avond is het ideale tijdstip om er nog eens eentje op jou los te laten. Dit keer geef ik mijn top 3 van activiteiten die een rustgevende, kalmerende uitwerking hebben.

Hier gaan we:

1. zetelhangen: mijn favoriete vrijdagavondactiviteit. Na een drukke werkweek plof ik tegen een uur of negen in mijn zetel. Een drankje, een borrelnootje, een boekje, de pc of een nietszeggend vrouwenfilmpje op vijf-tv en een dekentje als de avond wat te kil dreigt te worden. Heerlijk.
2. thuiskomen in een leeg huis: één week op twee werkt de man in de namiddag. Hij vertrekt pas tegen 13 u 30 naar zijn werk. Tegen 15 u 25 arriveer ik in ons lege huis. Even kan ik genieten van de stilte voor de storm. Tja, vier kinderen kunnen behoorlijk wat decibels produceren. De complete stilte in een huis waar helemaal niets beweegt. Genieten.
3. in onze tuin chillen. De warme dagen komen eraan. O, wat kijk ik ernaar uit om te kunnen genieten van de zon. In mijn luie stoel met mijn benen in de lucht, een goed boek, een glas verfrissend water en een bakje frambozen. Een mens zou voor minder denken dat de vakantie in aantocht is.

Je gelooft of je gelooft het niet, maar heel soms kun je alle ‘zen’-moment op een dag beleven. Als dat niet ZEN is.

En dan ga ik nu nog even vol overgave zetelhangen…

Tot gauw!

Veel liefs!

GewoonElke

Over wijze lof #eindejaarslijstje 2

Eigen lof stinkt, zegt een oud spreekwoord. Een ander, nog ouder spreekwoord heeft het over zelfkennis. Die zou het begin van de wijsheid zijn. Een beetje wijsheid op het einde van 2015 kan nooit kwaad. Het stinkende lof hoort thuis op de composthoop. Vandaar dit weergaloze, coole lijstje vol wijsheid over de verwezenlijkingen van 2015 waarop ik trots mag zijn:

• ik rijd al drie maanden met de fiets op en af naar het werk. Dat ik daarvoor sinds één maand elektrisch fiets doet niets af aan deze verdienste. De auto staat sinds 1 september elke dag netjes op één of ander plekje voor onze deur (of wat verder dankzij een giga-parkeerprobleem in onze straten) te wachten. Geen druppeltje benzine, geen centimeter slijtage … van onze Opel wordt nog aan het woon-werkverkeer van GewoonElke gespendeerd. Heel af en toe bracht de bus bij extreem late terugritjes soelaas. Toch iets om trots op te zijn.

• Mijn huishouden met de magische vier en de man loopt min of meer gesmeerd. Elke dag eten we zelfgemaakt eten, lopen de kinderen rond in netjes gewassen en geplooide kleren, elke dag zijn de kinderen op tijd op school, het huiswerk wordt elke dag gemaakt, de kinderen plonsen geregeld in het bad, de zoon mag voetballen, de oudste dochter danst, de drie grote kinderen zwemmen en zo verder en zo voort. Hoewel het altijd nog beter kan, vind ik het een verdienste om met een job, vier kinderen en een man een relatief georganiseerd, gesmeerd gezinsleven te organiseren.

• Ik sport opnieuw. Hiervoor mag ik mijn Zussen (voor het idee) en de Vriendin (voor de uitvoering, goede opvolging …) op mijn blote knietjes bedanken. De frequentie mag wat omhoog. Toch slaag ik er ondanks voorgenoemde verdienste in om minimum twee keer per maand de fitnessen en om drie keer per week naar mijn werk te fietsen.`

• Ik leef gezonder, bewuster en het maakt mij gelukkiger. Ik heb geleerd om met de kleine dingen des levens gelukkig te zijn. Ik heb geleerd om te genieten. Ik heb geleerd om geduld te hebben. Ik heb geleerd dat voor alles een oplossing bestaat, ook al is dat niet altijd de perfecte oplossing … Dit klinkt ZEN. Ook al lukt dit nog niet elke dag, het zorgt voor meer evenwicht. Hoelang mijn onrustige zelve dit zal accepteren is hierbij de vraag. Maar zolang het duurt, geniet ik van mijn ZENNIG-GELUK.

2015 was/is een goed jaar.

Alleen …. omdat alles altijd beter kan, schrijf ik binnenkort mijn to-do-lijstje voor 2016.

De beste aankopen #eindejaarslijstje 1

Het is vreemd om in deze warme tijden de kerstboom op te tuigen, de kerstdis voor te bereiden, de cadeautjes te verzamelen en obligate lijstjes te beluisteren en te lezen.

Er is geen ontsnappen aan. 2015 loopt op zijn laatste benen. Het jaar van de millenniumdoelstellingen, de giga-klimaatconferentie in Parijs, de 50ste verjaardag van het Tweede Vaticaansconcilie, de aanslagen in Parijs, Beiroet, Kameroen … en nog zovele andere, … Het jaaroverzicht zal niet uitblinken in schoonheid. Het kleurt donkerrood van het gevloeide bloed, zwart van de apocalyptische doemscenario’s als er niet dringend iets veranderd.

Het wordt beter … dat denk ik en hoop ik vooral. Positief denken is hierbij al een goed begin. Daarom vul ik de laatste weken van 2015 met positieve, sprankelende, fijne berichten. Lijstjes afgewisseld met warme verhalen … Daar worden wij (de lezer en mezelf) blij van – dat hoop ik toch ;-).

Mijn eerste lijstje is er eentje dat een kleine beetje veel dikke vriendjes is met de consumptiemaatschappij. Desalniettemin werd ik er content van. Hier volgen mijn aankopen van het jaar:

• met stip op één staat mijn elektrische fiets. Na veel gewik en geweeg besliste ik begin november om te investeren in deze hype. Het legde me geen windeieren. Ook bij regenweer en heel veel wind (sinds de herfstvakantie waait het elke dag keihard) fiets ik dapper naar mijn werk. De buitenlucht, het uitzicht langs het kanaal … ik word er vrolijk van.
• Een nieuwe vaatwas. Of dit nu helemaal strookt met het milieu weet ik niet. Maar dat het mijn leven gemakkelijker heeft gemaakt dat is wel zeker. Onze vorige, nochtans uitstekende vaatwas, had de verbouwingen niet overleefd. Iets met een platgedrukte afvoer en een draadje (het fijne begrijp ik er niet van) zorgde ervoor dat afwassen met de machine geen optie meer was. 10 maanden lang deed ik het zoals anderen het al eeuwen deden, met de hand. Minstens één uur afwassen per dag. Aangezien het leven volgens die ene reclame uit meer dan afwassen alleen bestaat, ging ik in juli overstag. Er moest en er zou een nieuwe machine komen. Die staat nu te blinken in onze geïmproviseerde keuken (een echte keuken staat op de planning tegen 2020). Terwijl de machine ’s avonds haar werk doet, geniet ik van mijn kopje thee in het gezelschap van de man in mijn luie zetel.
• Een frietjesmachine, gekend onder de naam friteuse. Nog voor het masterplan verbouw-eens-een-huis had ons oud frietjesmachine het begeven. Een nieuwe stond heel lang niet op de planning wegens plaatsgebrek. Tijdens één van mijn aanvallen ruim-het-huis-een-beetje-op reorganiseerde ik de fietsengarage. Op een van de rekken was een plekje, net groot genoeg voor een friteuse, over. De machine werd met veel gejuich onthaald. Sinds die heugelijke dag eten we minstens twee keer per maand frietjes of gefrituurde bakbananen.
• Last but not least: tijd. Zoals je eerder kon lezen startte ik op 1 september met mijn ouderschapsverlof, netjes gespreid over 20 maanden. Daardoor werk ik maar 80% meer. Uiteraard zie ik dit op het einde van de maand op mijn loonbriefje. Maar de tijd die ik ervoor in de plaats krijg, is onbetaalbaar. Het leven is zoveel rustiger. Al blijf ik het vreemd vinden dat mensen in deze tijd TIJD moeten kopen om rustig te kunnen leven.

Ongetwijfeld werd dit huis dit jaar nog voller gestouwd met spullen. Deze vier lijken nu de beste aankopen.

En jij? Heb jij ook zo’n dingen waar je zo content van wordt?

Over Q-time #boostyourpositivity

Q-time, quality time of kwaliteitstijd …. daarover mochten we even nadenken bij die laatste opdracht van het boostyourpositivity-project. Niet zo eenvoudig. Twee weken na datum, een bericht in de prullenbak, enkele brainstormmomenten op de fiets later en ik heb nog steeds niets.

Of ik dan geen tijd met de kinderen doorbreng, hoor ik je denken. Uiteraard wel. Het overgrote deel van de tijd die onze kinderen buiten de school-en werktijden hebben, brengen ze met mij door. Mijn onderwijsjob en de onregelmatige uren van de man zijn hiervoor verantwoordlijk.

Of daar dan geen quality time tussenzit? Laat ons hopen van wel, denk ik dan. Alleen vind ik het moeilijk om dit soort tijd te definiëren. Want eigenlijk vind ik dat alle tijd met de kinderen (en bij uitbreiding met de medemens tout court) kwaliteitsvolle tijd moet zijn.

Mijn kinderen, a ja ze zijn met z’n vieren, moeten hun tijd vaak delen. Het gebeurt niet zo vaak dat ik er met één kind alleen op uittrek. Onze jongste heeft de meeste exclusieve mamatijd omdat ze op vrijdag net als mama een dagje thuis werkt. De andere kinderen moeten het hebben van af en toe een boodschappentochtje alleen met mama.

Om het bericht helemaal af te maken onze top tien van onze favoriete tijdsbesteding:

1. met z’n allen bij mama en papa in bed;
2. samen naar de bib;
3. op restaurant uiteten;
4. in de Colruyt boodschappen doen (want je kan daar fanalen proeven);
5. met de trein op uitstap;
6. lekker lui voor tv hangen;
7. op het strand uitwaaien;
8. zwemmen met z’n zessen;
9. verhaaltjes lezen voor het slapen gaan;
10. koken en bakken.

Over my body #boostyourpositivity

De derde opdracht voor het project #boostyourpositivity van Activia gaat over ‘the body’. Lies van Oontje vraag ons het volgende:
hoe beleven jullie je lichaam? Ben je er blij mee? Besteed je daar veel tijd aan? Laat je het zweten? En hoe zit dat met die body/mind verhouding?

Over mijn lijf … Wat kan ik daar in hemelsnaam over vertellen?

Of ik er tevreden mee ben?
Eigenlijk wel. Uiteraard zijn er werkpunten. Zo is een strakke buik en een perfecte confectiemaat eerder een illusie dan een na te streven doel. Toch vind ik dat mijn lijf er best mag wezen. Het is redelijk geproportioneerd. Mijn benen of armen zijn niet uitzonderlijk lang of kort. En ook mijn bovenlijf is in verhouding met de rest. De perfecte gulden snede zou ik het niet noemen, maar van ver lijkt het er zo’n beetje op ;-).
Mijn gezicht mag er best wezen. Ik kijk de wereld in met blauwe ogen. Door een oogoperatie is mijn ene pupil groter dan de andere. Als het licht in mijn rechteroog schijnt, lijkt het alsof er diamanten in het oog wonen. De rechterhelft is iets strammer dan de linkerhelft. Ooit was die helft verlamd. Alles is min of meer goed gekomen. De buitenwereld merkt er niets van. Alleen ik voel het verschil.
De balans helt over aan de positieve kant.

Of ik er trots op ben? Op mijn lijf?
Eigenlijk toch wel zo’n beetje. Vier keer slaagde het erin om een kleintje te laten groeien. Vier keer zette het een baby op de wereld. En hoewel de eerste bevalling best een traumatische ervaring was, bleek mijn lijf in staat om te herstellen en 18 maanden later nog een kleintje de wereld in te duwen. Het scenario herhaalde zich nog twee keer. De laatste keer floepte de baby zelfs zonder enige medische hulp, weliswaar per ongeluk, ter wereld. Een prachtprestatie toch.
Eigenlijk toch wel zo’n beetje, klopt dus niet helemaal. Ik ben er apetrots op, omschrijft het gevoel veel beter.

Of ik eraan werk, aan dat lijf van mij?
Sinds deze zomer wel. Dit vertelde ik al uitgebreid hier en hier. Ik had het nooit gedacht. Maar zo af en toe een beetje werken aan mijn lijf geeft voldoening. om het helemaal goed te krijgen zou er meer regelmaat moeten zijn. Zou ik er echt in moeten slagen om twee keer per week naar de fitnesszaal te gaan. Ook al fiets ik toch drie keer per week een slordige 20 km. Er wordt aan gewerkt. Op een dag lukt het om alles georganiseerd te krijgen zodat ‘moeder’ toch twee keer per week een uur kan sporten.

Hoe het dan zit met de mind en de body?
Sinds mijn herwonnen zelfbewustzijn (minder suiker, meer beweging en ook wel minder betaalde arbeid) voel ik me zoveel beter in mijn vel. Ik word er gelukkiger van.

Over vijf zalige momentjes in de vijf afgelopen dagen

Zaterdagmiddag. De wind waait door de bomen. De aanstormende wolken koesteren nog heel eventjes de regendruppels. De vier kinderen proberen zich min of meer nuttig bezig te houden. De man heeft net een bericht gestuurd. Hij is veilig geland en begeeft zich met de ijzeren weg huiswaarts. Mama zit achter de computer. De examens staan voor de deur. Historische en talige vragen moeten dringend op het scherm verschijnen.

De doorwaakte nachten van de afgelopen twee dagen leveren niet meteen een bijdrage aan de efficiëntie waarmee er gewerkt wordt. Ter afleiding waag ik me dan maar aan het schrijven van een blogberichtje. Helaas is ook hier de inspiratie niet meteen present. Op de blogplanning van deze week staat ‘Vijf zalige momentjes tijdens de afgelopen vijf dagen’. Dat lijkt me wel wat. Here we go!

1. Ons kleine meisje, hoe kan het ook anders, grijpt zich op maandagochtend vast aan mijn kraag. Ze wil nog zo graag die laatste knuffel en zoen voor ze de rest van de dag met andere baby’s in crèche mag doorbrengen.  Eens in de armen van de verzorgster sluip ik stilletjes weg. Ze hoeft niet te zien dat ik haar achterlaat (wat dan weer een van de mindere dagmomenten is). Dat gevoel ‘ik-heb-je-nodig-mama’ verwarmt mijn tere hartje.
2. Die 10 minuten me-time op het toilet. De vier blijven stilletjes in de woonkamer terwijl ik extra lang blijf plakken met een boek en mijn iPhone. Als ik even later terug in het gezichtsveld van de kinderen verschijn, moffelt er eentje een stapel princekoeken achter haar rug en probeert een ander vlug de tv uit te zetten. De laatste staat met een brede glimlach op haar hoofd in de zetel. En de kleinste zit heerlijk te prullen aan zus haar rondslingerende sokken.
3. Het stralende gezicht van de zoon als die een doelpunt maakt. Ondanks de drukke zaterdagochtend – zoon aan de rand van het voetbalveld droppen; de Colruyt net niet leeg achterlaten; orde in de keukenchaos scheppen; de baby voeden – slaag ik er samen met de drie meisje in tijdens de laatste match van één van de vele voetbaltornooitjes  van de zoon aanwezig te zijn om te supporteren. Tussen de plasbeurt van de meisjes door scoort onze Rode-Duivel-in-spe een wereldgoal. Dit wordt gevierd met een high-fuif en een vliegend gebaar op het veld.
4. Een heerlijk kopje citroenthee als de kinderen eindelijk in bed liggen. De man is voor drie dagen het huis uit. Mijn bewondering voor de alleenstaande ouder stijgt. Hoewel de man geregeld voor één van z’n vele projecten het Belgische grondgebied verlaat, went het niet. Het rushen van hier naar daar, het plannen zonder plan B, de eenzame beslissingen. Dit korte theemoment voor ikzelf mijn bed opzoek, is me heilig. Eventjes rust …
5. Het enthousiasme van de kinderen omdat mama mee mag komen in de klas. Gelukkig organiseert de school dit soort activiteiten vaak op vrijdag. Op die dag kan ik me vrijmaken om samen met hen in de klas spelletjes te spelen, om te luisteren naar hun voorlezen of om zelf een verhaaltje te vertellen. Ze zijn zo trots om hun klas, hun vriendjes en hun kunstjes aan mama te tonen.

Zalig toch, die kleine momentjes …

15 dingen waar ik blij van word

Om mijn goede voornemens wat kracht bij te zetten focus ik me vandaag op die 15 dingen waar ik zo blij van word. Hier volgen ze in willekeurige volgorde:

1. Vanzelf wakker worden. Geen vervelende wekker die je slaap op luidruchtige wijze onderbreekt, geen huilende kinderen die je adrenaline de hoogte in jaagt ..
2. De eerste lentezon op je snoet. De warmte, de geur, de kleur … alles om je heen verandert en ziet er zoveel beter uit.
3. Een heerlijk kopje thee als de kinderen eindelijk in bed liggen. Ik geniet van de warmte van de kop, van de stoom die boven de kop cirkelt, de zachte smaak van mijn groene citroenthee.
4. Zoentjes. Onze twee oudste meisjes zijn echte zoentjesmonsters. Ze houden van knuffelen en overladen ons (mama en papa) met zoentjes. Ook hun kleine zusje mag van al die liefde meegenieten. De grote broer vindt zichzelf al behoorlijk stoer voor ‘zoentjes’. Maar zo af en toe heb ik het voorrecht om naast zijn dagelijkse knuffel een zoen te krijgen. Het lijkt eerder een snelle veeg op mijn wang. En toch voelt het als de dikste klapzoen die ik ken.
5. De stilte voor de storm. Heel soms gebeurt het wel eens dat ik ietsje vroeger thuis ben dan mijn huisgenoten. Dan heb ik welgeteld 10 minuten rust. De stilte, het opgeruimde huis … Een zalig gevoel.
6. Frambozen. Ze smelten op je tong en smaken zo zacht. Mmmm… Nog even en ik kan weer genieten van deze heerlijke zomervrucht. Het planten van een struikje of twee staat al gepland.
7. Een goed boek. Ik hou ervan om mezelf te verliezen in de wereld van een ander. Met open mond lees ik de prachtig gebouwde zinnen. Ik geniet van de woordkeuze die nagels met koppen slaat.
8. Mijn poetsvrouw. Ze komt om de twee weken voor drie uur. Als ik thuiskom, zie ik dat ze langs is geweest. Alles is opgeruimd, de vloeren zijn proper, het fornuis blinkt. Het lijkt wel alsof ze de zon in ons huis laat schijnen.
9. Het warme lijfje van mijn kleintje dat tegen me aanligt. Dit onvoorwaardelijke vertrouwen van mijn onschuldig kind. Intens genieten.
10. Warme sloffen in de winter. Ik haat koude voeten. Voor ik naar mijn werk vertrek, leg ik mijn sloffen op de verwarming. Als ik ’s avonds thuiskom, schuif ik er mijn koude voeten in. Heerlijk.
11. De man die vroeger dan verwacht thuiskomt. Hij werkt in een ploegensysteem en is af en toe in het buitenland. Ik zit vaak alleen thuis. Heel soms eindigt zijn werkdag vroeger. Een gestolen uurtje.
12. Huishoudapparaten die het leven aangenamer maken. Een efficiënt wasmachine, een goed functionerende stille droogkast, een brommende vaatwas, … terwijl ik languit in de zetel geniet van zoveel ijver.
13. Een stapel verbeterde taken. Verbeteren vind ik één van de minst leuke onderdelen van mijn job. Slecht geschreven zinnen, bladen zonder naam, het betere knip-en plakwerk – google is je vriend wordt letterlijk genomen -, … Een punthoofd krijg ik ervan. Eens de stapel aan de linkerkant verdwenen is en die aan de rechterkant haar maximale hoogte bereikt heeft, zit de taak erop. Een kop thee is mijn welverdiende extraatje.
14. Chillen in onze tuin. In de schaduw van onze Japanse kerselaar heb ik een prachtig zicht. Voor mij voetbalt de zoon. Op de glijbaan aan de rechterkant van de tuin speelt ons derde kind. De tweede in rij oefent met haar roze springtouw. De baby vermaakt zich op picknickmat. De zon verwarmt mijn lijf en leden. De zomer komt eraan!
15. Het lezen van dit lijstje. Blij worden is gemakkelijker dan gedacht.