Over de wereld vandaag

Chance, mama!

Dat zei de zoon maandagavond. Mama was die dag thuisgebleven. De schoolpoorten in Brussel bleven die dag dicht. Geen leerling verscheen op het appél. Overmacht.

Jammer, mama!

Dat zei de zoon dinsdagochtend. Mama zou die dag thuisblijven. De schoolpoorten bleven opnieuw dicht. De leerlingen zouden niet komen. Te gevaarlijk.

Hoe leg je uit aan een zoon van 7 dat de wereld op 10 km van zijn veilige, warme thuis te gevaarlijk is. Dat een paar gekken zichzelf laten ontploffen en mensen doodschieten in naam van een God. God is toch liefde, God is toch goed, God is toch barmhartig. Dat leert de zoon toch op school.

Morgen gaan de deuren van de school opnieuw open. De leerlingen in mijn klas zijn ouder dan de zoon van 7. Ook zij zitten ongetwijfeld met dezelfde bedenkingen. Chance dat ze twee daagjes extra mochten thuisblijven. Jammer dat het te gevaarlijk was. De uitleg dat stoute meneren in de stad verstoppertje spelen en dat de politie ze probeert te vinden, zal het bij hen wellicht niet doen …

Over wind, regen en fietsen

Na veel wikken en wegen, twijfelen, praten en rekenen heb ik eindelijk beslist. Ik koop een elektrische fiets. Op donderdag 5 november zou ik overgaan tot de aankoop van 2015. Ware het niet dat net die dag de fietsenmaker van zijn wekelijkse rustdag geniet. Een dag later dan gepland wordt een elektrisch stalen ros het mijne. Na de obligate oplaad-, poets-, en sleutelbeurt kan ik mijn nieuwste vriendje halen.

De man en de kinderen droppen me bij de fietsenwinkel en wachten vol spanning tot mama de deur uitvliegt. Dat vliegen mag je redelijk letterlijk nemen. Nog nooit in mijn jonge leven (geef toe 36 is echt nog piepjong) heb ik met zoveel enthousiasme door weer en wind gefietst. Het beetje extra ondersteuning geeft mij vleugels. Daar komt geen red bull of ander stuff aan te pas.

Langs het kanaal, bergop, tegenwind … het ‘fietst’ allemaal alsof het niets is. Een gemiddelde snelheid van 25 km, geen spatje zweet, geen zuchtje te veel en ik arriveer welgemutst op het werk en nog beter gezind terug thuis. The flying teacher is mijn nieuwste nickname (met dank aan de geweldige zussen).

Of er dan echt geen nadeel is, aan dat e-geval?
Naar het schijnt, is rijden met een platte batterij een zware beproeving. Aangezien ik nog maar een ruime week gemotoriseerd fiets is deze kelk tot op heden aan mij voorbij gegaan. (Oef, veegt het angst- en ander zweet van het voorhoofd).
Hij weegt iets meer (24 kg) dan een gewone fiets. Aangezien de motor zich in het midden van de fiets bevindt, valt het eigenlijk wel mee. Het bewaren van evenwicht met gladde schoenen in de beurt van natte tramsporen is net dat tikkeltje moeilijker dan met een klassiek model. De uitschuiver van daarnet is daar helaas het levende bewijs van. Een gekneusde bil, knie, uitgetrokken schouderspieren en wat schaafwondjes op de hand zijn het resultaat. De volgende dagen zal het allemaal wat minder vlot gaan. Gelukkig heb ik mijn ‘moteurke’ die mijn pijnlijke bewegingen met gepaste ondersteuning zal begeleiden.

Je ziet, mijn weloverwegen e-bike-keuze zal ik mij net snel beklagen. Leve het gemotoriseerde stalen ros!!!

 

Over het ijdele voetbalgen

Dat voetballers gezegend zijn met een portie ijdelheid is algemeen geweten. Waarom net die bevolkingsgroep wat liever voor de spiegel staat, de juiste haarsnit wil, de gepaste outfit draagt … is mij tot op heden een raadsel. Alhoewel ik het principe stilletjes aan weet te doorgronden.

Volgens mij zit de ijdelheid in de voetbalgenen. Onze zoon heeft helrood voetbalbloed door zijn aderen stromen. Van ’s morgens tot ’s avonds sjot hij tegen alles wat van dichtbij of heel ver (toch minstens 1000 lichtjaren ver) op een bal lijkt. Een echte bal, het speelgoed van zijn zussen, een hoopje sokken, schoenen … niets is te gek om er zijn linkervoet tegen te knallen. Zelfs ’s nachts droomt hij over knalprestaties op grasgroene velden. Om maar te zeggen dat hij tot de ijdele groep der voetballers behoort.

Ondanks zijn jonge leeftijd (7 om precies te zijn) zeurt hij ons de haren van het hoofd om nu toch dringend eens naar de kapper te mogen. Mee met papa vindt hij maar flauwtjes. Hij wil naar ZIJN kapper (tijdens een wanhopige poging om een deftige coupe te laten knippen net voor kerstavond nu zo’n drie jaar geleden bracht de man de zoon  naar deze kapper). Dat deze het dubbele vraagt dan die van papa vindt de zoon grappig. Bovendien streelt het zijn ijdelheid.
De zoon wil piekjes in zijn haar. Dan kan hij elke morgen een behoorlijke klodder gel door zijn krullen halen. Dat hoopt hij toch …

Aangezien de zoon veel sjot (zolang het niet regent moet hij zijn dagelijks uurtje voetbal innemen), verslijten zijn voetbalschoenen in een razendsnel tempo. Zijn knalgele Nikes in gebruik genomen ergens halfweg april, zijn versleten. Zijn linkerschoen wordt ontsierd door een gat. Zoals elke zichzelf respecterende voetballer vindt de zoon dit vreselijk …
Vandaag vonden we eindelijk een gaatje om met een sneltreinvaart schoenen te kopen. Dit was buiten de ijdelheid van onze zevenjarige gerekend. Drie paar schoenen kon hij passen. Alle andere waren te klein of te groot. Ondanks dit gelimiteerde aantal deed hij er 40 minuten over om het geschikte paar te kiezen. De voorkant, de achterkant en de zijkant werden uitvoerig bestudeerd. Na het aantrekken van de schoenen trok hij een sprintje naar de andere kant van de winkel (om te zien of die schoenen hun werk deden) en terug. Hij sjotte eerst een paar keer met zijn linkervoet om daarna de andere voet uit te testen. Dit ritueel herhaalde zich vier keer; voor elk paar één keer en daarna nog met aan de ene voet een groene schoen van Nike en aan de andere een oranje van Adidas. Kwestie van zeker de goede beslissing te nemen.
Uiteindelijk werden het de oranje met daar bovenop de belofte dat hij tijdens de januari-solden groene schoenen kon kiezen.

Hoewel de man niet vies is van enige ijdelheid stel ik vast dat de zoon hem overtreft. Dit kan alleen maar betekenen dat die aangeboren ijdele voetbalgen versterkt wordt door de geur van het grasgroene voetbalveld en de overheerlijke stank van een gemiddelde voetbalkleedkamer na een intense match.