Ping …

Elke avond net voor het slapengaan krijgt de jongste van ons huishouden een verhaaltje. Ze kiest een boekje uit de stapels boeken die overal in haar kamer te vinden zijn. Ze nestelt zich tegen de verteller aan. En dan begint het spektakel.

Na elke bladzijde tekst krijgt ze een klein elleboogstootje. Dan zegt ze ping en draaien we het blaadje om. Heel soms is de ‘pinger’ één van de zussen en in heel uitzonderlijke gevallen doet grote broer ook mee.

Op het einde van elk verhaaltje komt telkens hetzelfde rijmpje: ‘En dan komt er een varkentje met een lange snuit en die zegt het verhaaltje is uit; snuit; snuit!!’

En dan … dan mag ze op het rode knopje duwen. Want elke avond opnieuw filmen we ons verhaaltje voor de neefjes en de nichtjes. Zo zeggen we elke avond opnieuw slaapwel aan die lieverds in Gent en Oostende die we nu irl even niet mogen zien.

Slaap zacht!

GewoonElke

Leerkracht in coronatijden

Het is net geen 11 uur ‘s avonds als de Belgische regering beslist om in navolging van onze Franse zuiderburen de lessen op te schorten voor minstens 3 weken. Mijn wereld staat op z’n kop. Nog één dag mogen we samen met onze leerlingen en collega’s op één schoolcampus doorbrengen. Daarna zullen we elkaar wekenlang niet zien.

 

Mijn hersenen draaien overuren. Hoe gaan we dat in hemelsnaam geregeld krijgen?  Hoe kunnen we ervoor zorgen dat ‘onze’ kinderen verder kunnen leren? Weten we wel wie een internetverbiinding heeft? Heeft iedereen wel een plek waar hij/zij kan werken? En dan hebben we het nog niet eens over de psychologische impact van dit virus.

Tijdens het weekend wordt keihard gewerkt. Online lessen, zelfstudiebundels … worden in elkaar gebokst. Zowat iedereen is druk in de weer om ervoor te zorgen dat onze leerlingen zich minstens een uur of 36 niet zullen vervelen tijdens de eerste week van de lockdown light.

Op maandag volgt een soort van vergadering om de violen gelijk te stemmen. We staan met z’n allen op één meter van elkaar op de speelplaats. De frisse lucht doet deugd. Daarna gaat ieder haar/zijn eigen weg. Terug naar zijn/haar thuis om daar de leerlingen online te volgen, te ondersteunen, te …

Eén week later groeit het besef dat structuur belangrijk is, dat biedt houvast. Hier en daar beginnen wat lichtjes te branden dat het de volgende week met een beetje minder ook wel zal gaan. Er is geen man over boord als een taak te laat in de uploadzone verschijnt. Net zo min dat één hoofdstuk per week ipv de gebruikelijke drie ook oké is. Onze taak verschuift van de nadruk op het bereiken van zo veel mogelijk leerwinst naar het zorgen voor onze leerlingen. Via smartmail, of in de onlineklas is het minstens even belangrijk om even te praten over het nu echt met hen gaat. Of het wel lukt nu ze met z’n allen thuis moeten blijven.

Ook dat is leerkracht zijn in coronatijden.

Volwassen gemis

Straks wordt het broeierig heet.

Net als toen.

Die 22ste juni van het jaar 2001.

Mijn eerste jaar als werkmens zat erop. Het beloofde een mooie zomer te worden. De tent om naar Italië te vertrekken stond al klaar. Het laatste examen was afgelegd. De wasmachine zoomde.

In een rotvaart raasden wij naar Roeselare om net te laat te arriveren voor zijn laatste ademtocht.

Die 22ste juni van het jaar 2001.

We zaten in het koele salonnetje. Ieder met een rode balpen in de aanslag om die laatste punten te tellen. Twee kamers verder lag hij die er niet meer was.

Die 22ste juni van het jaar 2001.

Het leven van de man die net geen 22 jaar mijn papa was, hield op. Voor altijd.

Wachten op het schoolplein

Daar zit ik dan op het schoolplein. Te wachten op de bus. In de zon op een bankje.

Onze jongste mocht vandaag op schoolreis. Naar het in mijn hoofd verre Pairi Daiza. Eigenlijk is het gewoon achter de hoek.

Ik vang flarden van gesprekken op. Geniet van de zon en de relatieve rust. Een kort gestolen momentje in de avondrush. Want de bus is te laat.

Heerlijk toch. Die extra minuutjes ‘wacht’-TIJD op een schoolplein in de zon.

Veel liefs.

GewoonElke

Niets is eeuwig

Niets is eeuwig; ook niet de machtige, prachtige, adembenemende … kathedraal in het hartje van Parijs. Haar zijn is amper in woorden te vangen.

Gruwelijke oorlogen en revoluties volgden elkaar in sneltempo op. Clerus, adel en boeren ontving ze met open armen. Keizers koningen en republikeinen wisselden elkaars af. Parijs vervelde tot een wereldstad met een gerenommeerd verleden. De Notre Dame behield haar cool en overzag de lichtstad.

Tot vandaag, de dag waarop een zee van vlammen haar eeuwige bestaan op de helling plaatst.

Bloedend hart

Onze kinderen zijn prachtexemplaren. Ze stralen leven uit, zijn enthousiast en worden net zo goed ongelooflijk boos. Ze bruisen van energie, zijn nieuwsgierig en interesseren zich voor de meest uiteenlopende zaken. Net zo goed veranderen ze hun kamer in een mum van tijd in een slagveld waarmee ze menig slordigheidscompeteties zouden winnen.  De ene springt zonder morren uit zijn bed, de ander heeft geheel volgens moeders genen een paar kwartieren nodig om wakker te worden. Tekenen, knippen, plakken, chillen, fortnite spelen, dansen met de liedjes van ‘yoetjoep’ ;-), Ketnet- en andere series bingewatchen als de kans zich voordoet (wat relatief zelden is). Zich te goed doen aan een zak chips, hun mond volproppen met m&m’s, zeuren over die gezonde spruitjes, de halve pot choco op hun boterham smeren, cola drinken op feestjes terwijl dit eigenlijk niet mag. Met vuile modderschoenen na een heerlijk buitenspelnamiddag het huis binnenstorm. Gezellig knuffelen in de zetel; nog vijf minuutjes en dan gaan we echt slapen ….

Heel herkenbaar, toch?

Waarom dan vinden anderen het nodig om dit allemaal van tafel te vegen en de kinderen te herleiden tot hun huidkleur? Waarom toch?

Veel liefs.

GewoonElke

 

Uit het leven gegrepen …

Dinsdagavond. We eten pannenkoeken (een traditie op carnavalsavond). De kinderen bedenken de meest uiteenlopende challenges voor de komende 40 dagen. Uiteindelijk wordt het volgende lijstje bijna unaniem aangenomen:

• geen ruzie met de zussen;
• een nette kamer (eyeroll);
• niet zo snel boos zijn;
• minder huilen;
• geen spelletjes op de telefoon spelen.

Kind 3 zal haar challenge de volgende dag al bijsturen …

Woensdagavond. Het is donker. Een licht regengordijn kleurt de horizon. De trein raast voorbij. En ik loop rustig naar onze huis. Spotify in mijn oren. En eventjes lijkt het of ik weer 20 jaar jonger ben. De wereld ligt aan mijn voeten. Ik kan nog alle kanten uit. Dat eventjes duurde wel geteld 10 minuten. Het waren de beste 10 minuten van de dag. Tot ik ons warme huis binnenstap en ik de kinderstemmetjes vanuit hun bed opgelucht hoor kwetteren  dat mama terug thuis is.

Donderdag in de vooravond. Vanop mijn coworking space (een zolderkamer in Gent – soms ben ik echt hip ;-)) zit ik dit bericht te schrijven. Deze middag werkte ik in het aangename gezelschap van mijn zus. De kinderen amuseerden zich te pletter bij nonkel J. Al kreeg zijn coolheid bij de oudste zoon klappen. Het euvel  werd nog net op tijd min of meer in ere hersteld door de aanwezigheid van spotify op zijn telefoon.

En zo kabbelt de krokusvakantie in een ijltempo voorbij …

Veel liefs.

GewoonElke

Meisje van 39

Ze moeten mij madame. Het meisje is er af. Nog niet zolang geleden probeerden heren en dames nog te charmeren door mij als juffrouw aan te spreken. Deze tijd lijkt nu wel helemaal voorbij. Dat hoeft ook niet te verwonderen when you’re 39 going on 40. Klinkt minder goed dan 16 going on 17, maar toch nog altijd beter dan ‘mama, jij wordt oud.’

Deze laatste quote brengt mijn zoon minstens een keer of twee per week ten berde. 40 is dan ook mijlenver van z’n tienjarige bestaan verwijderd.

Soit, juffrouw of mevrouw daar ging het over. Of ik dat nu erg vind dat de juffrouw in mij helemaal ten grave is gedragen en dat ik op heden als mevrouw door het leven moet. Pfff … eigenlijk niet. Diep vanbinnen blijf ik het eeuwige meisje dat er ooit van droomde een echte dame te zijn.

Slaap kindjes slaap … of misschien toch niet??!!

Het is alweer een eeuwigheid geleden dat ik hier nog eens kwam schrijven. Bij deze … hier ben ik nog eens. Of ik opnieuw op geregelde tijdstippen mijn verhalen hier kom vertellen is nog niet gezegd en geschreven. Maar ik ben alvast niet helemaal van de wereldbol verdwenen. Kom af en toe nog eens piepen. Wie weet, is hier dan opnieuw een spannend verhaal verschenen of heb ik me helemaal laten gaan bij het schrijven van enkele ‘zielenroerselen’ die het daglicht kunnen verdragen.

Bon, here we go!!!

Mijn kinderen zijn getalenteerde schatten op weg naar de volwassenheid, zoals de zoon placht* te zeggen. Ze weten al heel wat en zijn bijzonder zelfstandig. Er zijn zelfs dagen dat ik ze met een bijna gerust hart alleen zou kunnen laten. (Geen paniek, dat gebeurt niet zo vaak en nooit alle vier tegelijkertijd. Al tel ik de dagen af tot het moment waarop ik dat echt kan doen. Dat klein beetje extra vrijheid …). Inslapen behoort helaas niet tot hun sterke punten. De meisjes durven wel eens de gezelligheid van de echtelijke bedstede opzoeken.  Uitslapen kunnen ze dan weer als de beste. Alleen wordt dit uitzonderlijke kindertalent zelden naar waarde geschat in een wereld geregeerd door de ochtendmensen. Valt het op dat ik het avondrood boven de ochtendgloed verkies … Heeldere drama’s speelden zich hier al af om al die kinderen op tijd te laten inslapen en bij voorkeur de hele nacht in hun eigen bed te laten doorbrengen. Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vertellen dat ons kleinste meisje op dat vlak wel wat gevrijwaard bleef van ouderlijk gezeur over haar nachtelijke bezoekjes.

Aan de kerstdis hadden we het er nog eens over. Zus 2 die overigens doorwinterde inslapers heeft (al kunnen haar fantastische H’tjes op uitslaapgebied nog iets van de onze leren) hoorde iemand over haar slaapsysteem vertellen. Het gaf me moed om onze trucjes uit het verleden opnieuw boven te halen en te laten versmelten met het bovengenoemde systeem.
Vanaf nu werken we volgens een ouderwets beloningssysteem. Per veelvoud van 12 krijgen de kinderen een beloning. Na elke beloning wordt de teller opnieuw op 0 gezet. Zo ziet ons fantastische plan eruit :

Beloning	Aantal punten
Filmavondje (thuis) met popcorn	12 punten
Frietjes van de frituur	24 punten
Ontbijt op bed	36 punten
Wafel/ijsje in Halle eten	48 punten
Aperitief – hoofdgerecht – ijstaart (feestje)	60 punten
Zwemmen in Halle	72 punten
Op restaurant gaan	84 punten
Cinema met popcorn	96 punten
Citytrip – weekendje weg	108 punten
Pretpark	120 punten

Als toemaatje werd een even ouderwets stappenplan in elkaar geflanst zodat iedereen weet wat hij/zij precies moet doen voor het slapengaan.

Kleren klaarleggen

Pyjama aan, tanden poetsen, toilet

Efkens lezen/verhaaltje voorlezen

Licht uit

En dan nu fingers crossed. Hopelijk slapen ze hier binnenkort op tijd en de hele nacht in hun eigen bed. Heb ik eindelijk weer voldoende plaats in mijn toch niet zo kingsized bed …

* Placht is een bijzonder oud woord. Het is een beetje in de vergeethoek geraakt. Toch hou ik ervan. Het klinkt ietwat plechtig. En toch ook wel wat bizar. Een woord om te koesteren.

** Op 28 kansen hebben ze slechts 8 punten verdiend. Er is nog wat werk aan de winkel. De start van de school en de aankoop van een klein nachtlampje voor middelste dochter zullen hopelijk dat laatste duwtje in de rug zijn.

Duivelse schatten

Onze zoon is een meester in de leer van de balpen. Hij haalt die in enkele seconden uit elkaar om die weer in elkaar te flansen zonder dat er een onderdeeltje overblijft. Dat hij daardoor een meestergraad in leid-de-ander-leerling even af is een kwalijk gevolg van bovengenoemde activiteit. Gelukkig blinkt hij uit in zijn interesse over de wereld. Hij kan meepraten over reïncarnatie, de verkiezingen in Congo en de bosbranden in Californië. Hij is een kei in wiskunde. Alleen belemmert de keikop in zichzelf dat lijnen en tabellen loodrecht op een blad verschijnen.

Onze dochter van acht gebruikt niet graag de suggesties die op het bord geschreven worden waardoor ze al eens een foutje of twee durft schrijven. Bevestiging voor wat ze eigenlijk wel kan, zoekt ze in het drakengroepje dat zich in de buurt van de juf nestelt. Ze bezint de gave van het vertellen en voert de hele klas, juf incluis, mee naar een wereld hier ver vandaan in haar zelf verzonnen verhalen.

Onze dochter van zes houdt van lezen en rekenen. Alleen wiebelen de stoelen van haar klas nogal hevig waardoor die zonder dat ze het wil de benen nemen en ze dan maar pardoes op de grond valt. Als het dondert op de speelplaats dan wordt ze nukkig en verandert ze in een klompje ijs. Je raadt het al; na een wiskunde-oefeningetje en een paar dansende letters ontdooit ze langzaam om het vuur uit haar sloffen te lezen en te rekenen.

Ons kleintje vindt zichzelf nog te klein om echt hard te werken als ze daar geen zin in heeft. Tot de juf de magische formule uitspreekt waardoor ook zij opeens als een grote aan het werken gaat. Ze is best wel grappig en verleidt de juf met haar grote, blinkende ogen en haar kinderlogica. Ze verwarmt de juf met haar zachte knuffels.

Het zijn mijn duivelse schatten en ik zou ze voor geen goud ter wereld kunnen missen.

Tot gauw.

GewoonElke