Deze week bedacht ik mezelf met een bijzonder geschenk. Een boek.
Nou nou, ik hoor het mijn huisgenoten al denken. Een boek, zo bijzonder is dit voor onze mater familias echt niet. Het huis puilt uit met geschriften. Overal. In elke hoek van het huis (behalve in de kelder en op de zolder) zijn boeken te vinden. In alle formaten. Grote, kleine, dikke, dunne, met tekeningen, zonder tekeningen, hardcover, pockets….
Het nieuwe boek is bijzonder bijzonder. Het bestaat uit allemaal korte verhalen. Soms niet langer dan 1 zin. Er zit een soort van ritme in. En in de boekhandel vind je het bij de poëziebundels.
Straks krijgt het bijzondere boek een ereplaats naast haar zusje. Dat kocht ik nog niet zolang geleden. Telkens ik daarin lees, word ik teruggekatapulteerd naar de lente van 2004. Toen zat ik thuis met een kapotte knie. Ik maakte plannen om naar New York te vliegen en overwoog een carrièreswitch. Op woensdagavond verdween ik in het Vossenhol, de voormalige theaterzaal van Malpertuus. Daar oefende ik voor de plechtige jury voorstelling ergens in mei. Het was mijn laatste voordrachtjaar. En de gedichten en prozatekst waren mij na wat sleutelen op het lijf geschreven. Het meest sprekende stuk heette ‘De idioot op het dak.’ De idioot had het moeilijk met het loslaten van wat voorbij was en klom dan maar op het dak om alsnog bij de voormalige geliefde te arriveren.Tjitske Jansen had het geschreven.
Nu zoveel jaar later verscheen op 9 maart haar nieuwe bundel. Zes jaar had ze erover gedaan om die te publiceren. Ze stond in de krant en ik hoorde ze in de boekenpodcast van De Groene Amsterdammer. Dit kon geen toeval zijn.
Het bijzondere boek overnacht sinds kort op mijn zwaarbeladen miniboekentafeltje naast mijn bed. Elke avond lees ik een stukje voor aan mezelf. En over enkele dagen neem ik er nog eens het zusje bij om te genieten van zoveel mooie woorden op een stukje papier.
gewoonelke 