Het afscheid!

Na twee fantastische dagen in Parijs waarop we genoten van elkaars aanwezigheid, van de geweldige stad, van vakantie , … knalt de realiteit keihard in ons gezicht. Op woensdagochtend vertrekt de man nog voor de kinderen piepen naar het centrum van de lichtstad. Wij mogen nog even blijven liggen. Het plan is om tegen een uur of tien al onze spullen naar de auto te slepen (de kinderen helpen ook ;-)) en de terugweg naar onze thuis aan te vatten. Dat is het plan …

9 u 50. Ik zoek de autosleutels. Die zijn in geen velden of wegen te bespeuren. De kinderen worden gesommeerd mee te helpen zoeken. Tien minuten later hebben we die nog steeds niet gevonden. De enige juiste conclusie is dat de man die per ongeluk heeft meegenomen. De jongste roept vol overtuiging ‘papa sleutels gepakt’. Er zit niets anders op dan met de hele bende naar het nieuwe werk van de man de ‘reizen’.

Twee metro’s en 52 minuten later arriveren we aan de vlam van Diana. De kinderen schenken het herdenkingsmonument hoegenaamd geen aandacht. De Eiffeltoren die aan de overkant van Seine prijkt, vinden zij veel interessanter. Aan de overkant van de brug vinden we na even stappen het gebouw waar de man de komende zes maanden werkt.

Met het schaamrood op de wangen overhandigt hij de sleutels waarna hij zich vol enthousiasme opnieuw over zijn dossiers buigt.

De terugweg is de hel. De helft van de kinderen huilt tranen met tuiten. De Parijzenaars lopen over van compassie voor zoveel verdriet. Tussen het snikken door roept de kleinste vol smart ‘papa’. Ik word er zelf zowaar weemoedig van.

13 u 00. Eindelijk kunnen we naar huis. Het wordt nog even stressen. De zoon moet nog naar de voetbaltraining, de bril van de oudste dochter moet gerepareerd worden (de jongste kreeg de bril even te pakken …), de Collect&Go-bestelling staat op ons te wachten.

Ondanks het miezerige weer komen we slechts 10 minuten te laat voor de training. Ons leven gaat door. Alleen zullen we het in de week eventjes zonder papa moeten doen. Het komt wel goed, al is het wennen. Voor we het weten is het zomer en kunnen met z’n allen terug naar Parijs; flaneren op de Champs Elysées terwijl papa hard aan het werken is … Ik kijk er nu al naar uit.

Tot morgen.

Veel liefs.

GewoonElke