Over de fiets en de twijfels

Een dorpje in de buurt van Brussel op vrijdagavond. Een lange sliert auto’s probeert zich zo snel als mogelijk door de twee straten die het dorpje rijk is te wurmen. Om ervoor te zorgen dat zeker niemand even kan wegdromen of in slaap valt, claxonneren enkele bestuurders. Uiteindelijk blijkt een of ander ongeval op de Brusselse ring de oorzaak van zoveel file-ellende. Die sliert auto’s wordt elke maand langer en beweegt zich alsmaar langzamer voort. Eens aangekomen in de hoofdstad is het vinden van een gratis plek voor de blikken doos op wielen een bijna onmogelijke zaak.

Eind vorig schooljaar was ik het beu. Ik had er geen zin meer in. De auto-stress bovenop de andere dagelijkse beslommeringen kon er niet meer bij. Ik zocht een alternatief.
De ijzeren weg en de bussen konden me in combinatie met crèche-en schooluren niet tijdig op mijn werk brengen. Het enige alternatief was/is de fiets.
Als een geschenk uit de hemel kwam het verjaardagscadeau van de zussen en de personal trainer-vriendin. Eén maandje trainen later zou ik een tocht naar het verre Brussel dat zich bij manier van spreken om de hoek bevindt, zonder kleerscheuren overleven.

En zo geschiedde. Sinds eind augustus verplaatst ik me dagelijks naar de hoofdstad met een stalen ros (een afdankertje van ons moeder). Het ding doet na een grondige onderhoudsbeurt zijn werk. Zolang ik maar hard genoeg trap.

Ik vind het fantastisch dat mijn lijf, dat niet meteen bekend staat om zijn uitstekende sportieve kwaliteiten, mij elke dag manueel naar mijn werk kan brengen. Als het regent, ben ik nat; als het waait, verander ik in een donkerrode tomaat (zo hard moet ik trappen); als de zon schijnt, word ik een tintje bruiner; als ik hard genoeg trap, kom ik net op tijd om de kinderen op school en niet in de ‘bewaking’ op te halen … De voldoening krijg je er gratis en voor niets bij.

En toch … ik twijfel of ik misschien toch niet beter een elektrische vehikel koop. Vooral de tijdwinst en het gereduceerde tomatengehalte spreken in het voordeel van dat extra beetje hulp bij het fietsen. Na een snelle berekening levert een beetje elektriciteit mij een 750 euro winst op tegenover 400 euro zonder elektriciteit. De kosten van de opvang zouden tot een minimum gereduceerd worden. Uiteraard reken ik daarbij nog de fietspremie en het niet gebruiken van de auto.

Ik twijfel … Is het de investering waard als ook een klassieke fiets voor een behoorlijke winst op financieel en op mentaal vlak zorgt. Is de extra tijd met de kinderen, ook al is het maar 10 minuten per dag,  de investering waard?

Wordt ongetwijfeld vervolgd …