Over wilde sportplannen

Het is een rustig ten huize GewoonElke. De kinderen zijn uitbesteed en de man vertoeft nog steeds in zijn geliefde Afrika. De vrouw des huizes, ikke dus, wordt verondersteld om keihard het aanstormende schooljaar voor te bereiden. Het weer is solidair want het regent. Ook de werkplek is op enkele details na oké. Voor ik echt helemaal kan beginnen kom ik hier nog even over mijn ‘wilde’ plannen schrijven.

Het zit zo, voor mijn 36ste verjaardag hadden mijn twee Zussen het geweldige plannetje bedacht om mij een echt me-cadeau te geven. Zo’n cadeau waarvan ze zeker waren dat ik de enige ben die het kan gebruiken. De snoodaards contacteerden een vriendin die de beste personal trainer in spe is. De Vriendin zou mij onder haar sportvleugels nemen en de Zussen zorgden voor de outfit. Ik kreeg er zowaar stress van.

Je moet weten dat mijn sportcarrière weinig tot niets voorstelt. Tot mijn achttiende speelde ik volleybal. Toen ik er jaren later opnieuw wilde aan beginnen begaf mijn lichaam het al na 30 minuten. Na een moeizame revalidatie, een ander wild plan (als werkstudent mijn master geschiedenis halen) en een nog wilder plan (samenwonen, vier kinderen op de wereld zetten en starten met het project verbouw-eens een huis na het aankopen van dat te verbouwen huis) was er van enige fysieke inspanning niet veel meer in huis gekomen. Tot woensdag 29 juli. Op die dag begon mijn lijf weer bescheiden sportmanoeuvres uit te voeren.

Sindsdien sport ik minimum twee keer per week onder het goedkeurende oog van de Vriendin. Een uur per sessie voorziet ze mij van de gepaste oefeningen om die dijen en billen weer wat strakker te krijgen. Om de buik wat platter te maken en de arm- en beenspieren te versterken. Tegelijkertijd wordt er ook aan de algemene, fysieke conditie gewerkt. Dankzij de variatie, de persoonlijke begeleiding en het gezelschap van nog een andere sportleek vind ik het echt leuk. Ik kijk er zelfs naar uit.

Om het allemaal nog wat ‘wilder’ te maken ben ik van plan om ook tijdens het schooljaar verder te sporten. Een fitnessabonnement, de onvoorwaardelijke steun van de Man (niet onbelangrijk), het enthousiasme van mijn persoonlijke trainer, de actieve medewerking van de kinderen (ja, ook de baby doet enthousiast mee) moeten ervoor zorgen dat mijn fysieke toestand er alleen maar op vooruit gaat.

Om het helemaal af te maken stapte ik twee weken geleden met mijn fiets naar de fietsenmaker. Die zette de fiets helemaal op punt. Vanaf nu kan ik mij met het stalen ros naar mijn werk begeven.

Zo, nu het hier allemaal geschreven staat, kan ik niet meer terugkrabbelen. Op woensdag plan ik mijn maiden trip naar de school. Nu nog voor waterdichte zakken en een paar lichtjes zorgen en ik kan vertrekken.

Alle fiets- en sportervaringen van absolute leken en ervaringsdeskundigen zijn welkom!

Go go go, GewoonElke gaat ervoor! (Nu toch nog …)