Over een rommeltjesweekje met knalkleuren

De voorbije week gaat de geschiedenis in als een rommeltjesweekje. Alle zorgvuldig uitgedokterde plannetjes liepen op zijn minst vertraging op. Het begint al op zaterdagavond. Eén van de man zijn vrienden belooft eeuwige trouw aan de vrouw van zijn leven. We worden tegen 20 u verwacht (dat dacht de man). Om 18 u sta ik nog gezellig te koken. Er is nog een zee van tijd. Op Afrikaanse feesten is het aanvangsuur vrij voor interpretatie. De meeste feestvierders komen rond een uur of tien. Dit keer maakt de man deel uit van het protocol. Dit team checkt of de genodigden wel op de gastenlijst staan en begeleidt hen naar hun tafel. Het is immers niet uitzonderlijk dat iemand die toevallig vrienden of familie op bezoek heeft, deze naar het avondfeest meebrengt. Om dit alles enigszins in goede banen te leiden moet de man min of meer op tijd arriveren. Hij schrikt zich een hoedje als blijkt dat we om 19 u 30 (een half uur vroeger) verwacht worden. De voorbereidingen worden in een versnelling hoger uitgevoerd. De drie kinderen blijven in een ontploft huis samen met de schoonbroer achter. De volgende ochtend komt dit wel in orde … De baby mag mee. Ze zit in een draagdoek dicht bij mama. Haar oren beschermen we met knalgroene oorbeschermers. The talk of the evening. Deze week is de startweek in de crèche voor de baby. De zorgvuldig uitgekiende planning verloopt een beetje anders dan voorzien. Het duurt even voor ik op maandag de verantwoordelijke te pakken krijg. De voorbije weken was ze afwezig. De eerder gemaakte afspraken met haar collega wijzigen. Op dinsdagnamiddag plannen we het intakegesprek. Intakegesprekken met drie extra kinderen zijn niet aan te bevelen. Aangezien de man de ochtendshift werkt, is er niet veel keuze. De boswandeling met de moedergroep schiet erbij in. Om de maandag nog enigszins zinvol in te vullen geef ik onze nieuwe stoelen een eerste laag met een knalkleur. Als in de nabije toekomst de nieuwe vloer onze keuken bedekt, kunnen de kids elk op hun eigen stoel zitten. Eén laagje blijkt onvoldoende. Lakverf heeft droogtijd nodig. Er zit niets anders op dan dinsdag het tweede laagje aan te brengen. De zoon, onze oudste, heeft nieuwe kleren nodig. Het zonnetje zorgt ervoor dat deze plannen in een stroomversnelling komen. Tussen het schilderen en het intakegesprek door koop ik snel enkele zomerspullen. Dan kan die arme jongen luchtige kleren aantrekken. Ons verhaal ‘verbouw-eens-een-huis’ krijgt tijdens mijn laatste weekje thuis met de kids een onverwachte wending. Ik heb één dag de tijd om de benedenverdieping te reorganiseren. Meubels verslepen, dozen vullen en verhuizen, vegen, stofzuigen … Het is een heel karwei. Op donderdagochtend wordt met de planning geschoven waardoor het laatste restje van de reorganisatie iets langzamer kan. Anders gezegd, verschoven wordt naar de donderdagavond deadline. De baby oefent donderdagochtend een drietal uur in de crèche. De andere kids genieten van de extra tijd met mama. Tussenin werk ik nog voor school. Ik zou het bijna vergeten, maar dit is echt het einde van die heerlijke thuistijd. Die andere wereld staat al op de drempel. Eindigen met een rommeltjesweek met in het vooruitzicht mijn gedroomde lange tafel met knalstoelen … Het kan slechter!